زنانی که علیه طالبان تظاهرات کردند چه شد؟

پس از آنکه طالبان توانایی زنان افغان را برای کار، تحصیل و بیرون رفتن در انظار عمومی محدود کرد، برخی از زنان در ابتدا با حضور در خیابان ها برای اعتراض با قوانین جدید مخالفت کردند.

اما به زودی کسانی که در کابل پایتخت و دیگر شهرهای بزرگ با خواست «غذا، کار، آزادی» گرد آمدند، قدرت کامل طالبان را احساس کردند.

معترضان به بی بی سی می گویند که مورد ضرب و شتم، تجاوز جنسی، زندانی و حتی تهدید به سنگسار قرار گرفته اند.

ما با سه زن صحبت می کنیم که حکومت طالبان را پس از شروع اعمال محدودیت بر آزادی زنان پس از تسلط طالبان در 15 اوت 2021 به چالش کشیدند.

زمانی که جنگجویان طالبان در 15 اوت 2021 کابل را تصرف کردند، زندگی زکیه شروع به فروپاشی کرد.

او قبل از بازگشت طالبان به قدرت، نان آور خانواده اش بود، اما پس از تصاحب قدرت، به سرعت شغل خود را از دست داد.

زمانی که زکیه (که از نام مستعار استفاده می کند) بیش از یک سال بعد در دسامبر 2022 به اعتراض پیوست، این اولین فرصت او بود تا خشم خود را از از دست دادن حق کار و تحصیل ابراز کند.

معترضان به سمت دانشگاه کابل که به دلیل “اهمیت نمادین” انتخاب شده بود، حرکت کردند، اما قبل از رسیدن به مقصد متوقف شدند.

زکیه با صدای بلند شعار می داد که پلیس مسلح طالبان قیام کوتاه او را متوقف کرد.

او به یاد می آورد: «یکی از آنها اسلحه را مستقیماً در دهانم گذاشت و مرا تهدید کرد که اگر ساکت نشوم، درجا می کشم.

زکیه تظاهرکنندگان را دید که سوار ماشین شدند.

او می گوید: «مقاومت کردم، دستانم را پیچاندند. من توسط طالبان که می خواستند مرا در موترشان سوار کنند و دیگر معترضان که می خواستند مرا آزاد کنند، کشیده شدم.»

زکیه در نهایت موفق به فرار شد، اما آنچه در آن روز دید او را از آینده ترساند.

او می‌گوید: «خشونت دیگر پشت درهای بسته اتفاق نمی‌افتد، بلکه در خیابان‌های کابل، پایتخت، در معرض دید عموم قرار داشت».

مریم (نام واقعی او نیست) و پروانه ابراهیم خیل نجرابی دانشجوی 23 ساله از جمله تعداد زیادی از معترضان افغان بودند که پس از دستگیری توسط طالبان بازداشت شدند.

مریم به عنوان یک بیوه و تنها نان آور خانه فرزندانش، وقتی طالبان مقرراتی را برای محدود کردن توانایی زنان برای کار وضع کردند، نگران بود که نتواند مخارج خانواده اش را تامین کند.

او در تظاهرات دسامبر 2022 شرکت کرد. او با دیدن نحوه دستگیری شرکت کنندگان در این اقدام، اقدام به فرار کرد، اما فرار نکرد.

او به یاد می آورد: «به زور مرا از تاکسی بیرون کشیدند، کیفم را بازرسی کردند و گوشی ام را پیدا کردند.

وقتی او از دادن کد دسترسی به طالبان امتناع کرد، می‌گوید یکی از آنها آنقدر به او ضربه زد که فکر می‌کرد پرده گوشش ترکیده است.

آنها سپس فیلم ها و عکس های تلفن او را مرور کردند.

او می گوید: «آنها عصبانی شدند و موهایم را گرفتند. آنها دست و پایم را گرفتند و به پشت تکاورشان انداختند.

مریم ادامه می دهد: «آنها بسیار ظالم بودند و بارها مرا فاحشه خطاب کردند. دستبند و کیسه سیاه روی سرم گذاشتند، نمی توانستم نفس بکشم.

یک ماه بعد، پروانه نیز تصمیم گرفت که با گروهی از دانشجویان همکار خود علیه طالبان اعتراض کند و چندین راهپیمایی ترتیب دهد.

اما اقدامات آنها نیز با انتقام جویی سریع مواجه شد.

پروانا می گوید: «از همان لحظه بازداشت شروع به شکنجه من کردند.

او مجبور شد بین دو نگهبان مسلح بنشیند.

وقتی از نشستن امتناع کردم، مرا به جبهه بردند، پتویی روی سرم انداختند، اسلحه را به سمتم گرفتند و گفتند تکان نخور».

پروانا در میان بسیاری از مردان مسلح احساس “ضعیف و مانند مردگان متحرک” کرد.

«صورتم از سیلی های زیاد بی حس شد. آنقدر ترسیده بودم که تمام بدنم می لرزید.»

مریم، پروانه و زکیه از پیامدهای احتمالی اعتراض عمومی کاملاً آگاه بودند.

پروانه می گوید که هرگز انتظار نداشت که طالبان با او “مانند یک انسان” رفتار کنند. اما او می گوید که هنوز از رفتار تحقیر آمیزی که با او شده بود حیرت زده بود.

اولین وعده غذایی در زندان او را شوکه کرد.

او می‌گوید: «احساس کردم چیزی تیز خطرم را خراش داد. “وقتی به آن نگاه کردم، یک میخ بود – پرتاب کردم.”

در وعده های غذایی بعدی، او مو و سنگ را کشف کرد.

پروانا می گوید که به او گفته شده بود که او را تا حد مرگ سنگسار می کنند و این باعث شد که شب ها گریه کند و بخوابد و خواب ببیند که با کلاه ایمنی سنگسار شده است.

این جوان 23 ساله متهم به تبلیغ فحشا، فحشا و اشاعه فرهنگ غرب بود و حدود یک ماه را در زندان سپری کرد.

مریم چند روزی در بازداشتگاه نگهداری شد و در آنجا با کیسه سیاهی که بر سر داشت مورد بازجویی قرار گرفت.

«شنیدم چند نفر، یکی به من لگد زد و پرسید چه کسی برای سازمان به من پول داده است [the] اعتراض می کند.» او به یاد می آورد: «دیگری مرا کتک زد و گفت: برای کی کار می کنی؟

مریم می‌گوید که به بازرسان گفته است که بیوه‌ای است که برای حمایت از فرزندانش به شغلی نیاز دارد، اما می‌گوید که پاسخ‌های او با تندی بیشتری مواجه شده است.

پروانه و مریم در پی مداخله سازمان های حقوق بشر و بزرگان محلی به طور جداگانه آزاد شدند و اکنون دیگر در افغانستان زندگی نمی کنند.

هر دو می گویند که مجبور به امضای بیانیه های اعترافاتی شده اند که در آن به گناه خود اعتراف کرده و قول داده اند در هیچ تظاهرات ضد طالبان شرکت نکنند.

بستگان مرد آنها نیز اوراق رسمی را امضا کردند مبنی بر اینکه زنان دیگر در اعتراضات شرکت نخواهند کرد.

ما این اتهامات را به ذبیح الله مجاهد، سخنگوی ارشد دولت طالبان، منتقل کردیم، او تایید کرد که معترضان زن دستگیر شده اند اما بدرفتاری با آنها را رد کرد.

او گفت: «برخی از زنان دستگیر شده در فعالیت هایی که بر خلاف حکومت و امنیت عمومی بود، دست داشتند.

وی با مخالفت با روایت زنان و رد استفاده از شکنجه می گوید: «هیچ یک از زندان های امارت اسلامی مورد ضرب و شتم قرار نمی گیرند و غذای آنها نیز مورد تایید تیم های پزشکی ما است.

مصاحبه های خود دیده بان حقوق بشر با برخی از معترضان پس از آزادی، گزارش های بی بی سی را تایید کرد.

فرشته عباسی از دیده‌بان حقوق بشر می‌گوید: «طالبان از انواع شکنجه‌ها استفاده می‌کنند و حتی خانواده‌هایشان را مجبور می‌کنند تا هزینه این اعتراضات را بپردازند، گاهی اوقات آنها را با فرزندان خود در شرایط وحشتناکی قرار می‌دهند.

زمان سلطانی، محقق عفو بین‌الملل، که پس از آزادی با چند معترض صحبت کرد، گفت که زندان‌ها فاقد امکانات اولیه هستند.

سلطانی گفت: در فصل زمستان سیستم گرمایشی وجود ندارد، غذای خوب و کافی به زندانیان داده نمی شود و به مسائل بهداشتی و ایمنی اصلا توجه نمی شود.

در حوالی زمان تسلط، طالبان گفتند که زنان می توانند به کار و رفتن به مکتب ادامه دهند، با این اخطار که این تنها می تواند مطابق با فرهنگ افغانستان و قوانین شریعت باشد.

آنها همچنان اصرار دارند که ممنوعیت تحصیل دختران بعد از کلاس ششم موقتی است، اما هیچ تعهد قاطعی برای ایجاد مجدد مدارس متوسطه دخترانه نداده‌اند.

در بازگشت به افغانستان، زکیه از فرصتی دیگر استفاده کرد و یک مرکز مکتب خانگی را برای آموزش دختران جوان افتتاح کرد. این هم کار نکرد.

او با صدای غمگینی می گوید: «آنها توسط گروهی از زنان جوان که مرتباً در یک مکان جمع می شوند، احساس خطر می کنند. «طالبان توانستند آنچه را که می خواستند انجام دهند. من در خانه خودم زندانی هستم.»

او هنوز با فعالان همکار خود ملاقات می کند، اما آنها قصد اعتراض ندارند. آنها به صورت دوره ای اظهاراتی را با نام مستعار در شبکه های اجتماعی منتشر می کنند.

وقتی از او در مورد آرزوهایش برای افغانستان پرسیدند، اشک ریخت.

“من نمی توانم کاری انجام دهم. ما دیگر نیستیم، زنان از زندگی عمومی حذف شده اند.” تنها چیزی که می‌خواستیم حقوق اولیه‌مان بود، آیا این خیلی زیاد نیست؟