مستندی تأثیر “عمیق” رویدادهای رقص در زندان ها را نشان می دهد

یک مستند جدید درباره گروهی از زندانیان در یک زندان آمریکایی است – و فرصت نادری که آنها برای برقراری ارتباط با کودکانی که به ندرت می بینند به دست می آورند.

مردانی که در «دختران» که به تازگی در جشنواره فیلم مستند شفیلد به نمایش درآمد، سال ها، اگر نگوییم دهه ها، در واشنگتن گذرانده اند.

به مخاطب گفته نمی شود که چرا این مردان در زندان هستند – این در مورد جنایات آنها نیست. در عوض، فیلم حول یک رقص آینده پدر و دختر ساخته شده است، رویدادی که شامل ناهار، رقص و سایر فعالیت‌ها می‌شود و در یک سالن ورزشی که تغییر کاربری داده می‌شود.

این مستند به اهمیت ملاقات های شخصی و نقش مهمی که والدین می توانند در زن شدن دخترانشان ایفا کنند، روشن می کند.

طبق گزارش ها، رقص پدر و دختر توسط آنجلا پاتون، فعال ویرجینیا، که فیلم را با ناتالی ری کارگردانی کرده بود، آغاز شد.

رقص چند ساعت واقعاً خاص است که شما این فرصت را دارید که یک ارتباط عمیق برقرار کنید، به چشمان یکدیگر نگاه کنید، در آغوش بگیرید، برقصید، خاطرات بسیار عمیقی را به اشتراک بگذارید و بتوانید بگویید “دوستت دارم” یا ” ری به بی بی سی نیوز در شفیلد می گوید من دوست دارم در یک رابطه باشم.”

“این یک روز بسیار مهم است، زیرا در این زمینه بسیار نادر است، مانند این خاطره باورنکردنی است – مانند یک جشن جشن یا عروسی، بسیار خاص است، چیزی که می توانید در هنگام مبارزه به آن مراجعه کنید.”

رائه قبلاً موزیک ویدیو و فیلم کوتاه ساخته بود، اما دختران اولین فیلم بلند اوست. او می‌گوید رقص برای هر دو طرف بسیار نیرومند است، زیرا “شما مجبور نیستید از تمام این فیلترها و موانعی که به طور معمول وجود دارند عبور کنید.”

رویداد غیرمعمول در مرکز فیلم، پیوند پدران و دختران را از طریق رقص، خندیدن و صحبت کردن می بیند.

پاتون درباره این فیلم می‌گوید: «برای ما، این فرصتی بود تا صدای دختران را بلند کنیم، تا تجربه سیاه‌پوستان و دختران سیاه‌پوست را در نوری متفاوت نشان دهیم.

“بسیاری از مردم سعی می کنند از کودکان در برابر هر احساسی غیر از شادی محافظت کنند، که واقعیت زندگی نیست.

ما باید با عصبانیت و ناراحتی کنار بیاییم، اما بعد بپرسیم که برای مقابله با این موضوع چه کنیم؟ چگونه با این موضوع کنار بیاییم، منابع کجاست؟»

پاتون رقص اصلی پدر و دختر را تقریباً دو دهه پیش به عنوان بخشی از فعالیت‌هایی که برای اداره سازمان‌هایی انجام می‌دهد که از دختران جوان سیاه‌پوست در هنگام تبدیل شدن به زنان حمایت می‌کنند، سازماندهی کرد.

پاتون که طرفدار اهمیت رابطه پدر و دختر بود، از برخی از دخترانی که در ویرجینیا با آنها کار می کرد پرسید که چه چیزی به آنها کمک می کند تا بیشتر با والدین خود ارتباط برقرار کنند.

وقتی یک دختر پیشنهاد رقص را داد، همسالانش بلافاصله موافقت کردند و مشتاق شدند. پاتان به سرعت اقدام به سازماندهی این رویداد کرد و این رقص در سال اول خود یعنی 2007 موفقیت بزرگی کسب کرد.

با این حال، در سال های بعد، برخی از دختران ابراز ناراحتی کردند که والدین خودشان به دلیل اینکه در زندان بودند، نمی توانند در آن شرکت کنند. این امر باعث شد تا پاتون دختران را تشویق کند تا با زندان محلی تماس بگیرند تا در مورد میزبانی رقص در آنجا بپرسند.

“نامه ای به کلانتر شهرستان ریچموند نوشته شد که به طور جمعی توسط هر دختر امضا شد.” پاتون در گفتگوی تد خود در سال 2012 به یاد آورد. و باید بگویم، او یک کلانتر بسیار خاص است.

او فوراً با من تماس گرفت و گفت که هر وقت فرصتی برای آوردن خانواده‌ها وجود داشته باشد، درب خانه‌اش همیشه باز است، زیرا یک چیز را می‌دانست این بود که وقتی والدین به فرزندانشان متصل می‌شوند، احتمال بازگشت آنها کوچک‌تر است. [to prison]”

اولین رویداد زندان یک پیروزی بود و پاتون را بر آن داشت تا چندین رویداد دیگر را در سال های بعد سازماندهی کند. او تخمین می‌زند که از آن زمان تاکنون 12 یا 13 مورد وجود داشته است، و افزود که زندان‌های دیگر بخش‌های ایالات متحده نیز به تنهایی این ایده را پذیرفته‌اند.

او توضیح می دهد که میل به تأکید بر اهمیت رابطه پدر و دختر از دوران کودکی خودش نشات می گیرد.

او می‌گوید: «من یک زن سیاه‌پوست هستم که به اندازه کافی خوش شانس بودم که پدرم را در زندگی‌ام داشتم، و دوستان و همسالانم را می‌شناسم که این کار را کردند یا نداشتند، می‌توانم تجربیات آنها را ببینم، چگونه آنها به زنان تبدیل شدند. و جایی که مبارزه می کنند .

نه تنها با مردان، بلکه با تصمیمات کلی، اغلب خود را به باد می‌دهند، از بی‌توجهی می‌ترسند و به خاطر نقشم در مورد آنچه که آنها نیاز دارند و کمبودشان با من صحبت می‌کنند.»

سخنرانی پاتون در TED توجه ری را به خود جلب کرد، او می‌گوید که به طور غریزی می‌دانست که این موضوع می‌تواند مواد بسیار خوبی برای یک مستند بسازد.

کارگردان می گوید: «روابط والدین و فرزند برای پیوند، شفا و تجربه انسانی حیاتی است.

در سطح عملی، او اعتراف می‌کند که گرفتن دوربین‌های زندان برای فیلم‌برداری «بسیار دشوار بود، اما چون آنجلا یک رهبر جامعه است و بیش از 10 سال است که می‌رقصد، قطعا نتیجه داد».

اما خود رقص تنها بخشی از داستان است. این رویداد با یک برنامه آموزشی 10 هفته ای که شامل گروه درمانی و توصیه های عملی در مورد فرزندپروری مسئولانه است، برگزار می شود.

بسیاری از مردان در ابتدا تمایلی به به اشتراک گذاشتن احساسات خود ندارند. اما در طول کلاس ها کم کم گرم می شوند.

برخی نگرانی های موجهی در مورد اینکه چقدر از آخرین باری که دخترانشان را دیده اند، می گذرد که بیشتر آنها هنوز خیلی جوان هستند. آیا آنها حتی پدر و مادر خود را می شناسند؟ و اگر بله، آیا آنها قادر به اتصال هستند؟ خود دخترها هم همین نگرانی را دارند.

با این حال، لحظه‌ای که دختران به رقص می‌رسند و در راهروی زندان قدم می‌زنند و با عصبانیت سعی می‌کنند والدین خود را ببینند، نقطه‌ی برجسته‌ی فیلم است.

مردان در ردیف‌هایی قرار می‌گیرند که برای این مناسبت لباس می‌پوشند. جلسات در ابتدا در برخی موارد ناخوشایند، اما شادی آور و لطیف هستند.

“این فیلم بی سر و صدا منسجم تلفات حبس دسته جمعی خانواده ها را نشان می دهد” لیزا کندی از Variety نوشت پس از نمایش فیلم در ساندنس.

«دخترز» با ایجاد دختران از کوچک‌ترین تا بزرگ‌ترین، به آرامی اشاره می‌کند که با بزرگ‌تر شدن دختران، نبود پدر می‌تواند بی‌اطمینانی و اضطراب بیشتری را در جهان ایجاد کند.

برای فعالی که پروژه مرکزی را خلق کرده است، کارگردانی مشترک فیلم غیرعادی است.

“من فکر می کنم ارزش دارد که در مورد اخلاق فیلمسازی توانایی غیرقابل انکار پاتون به عنوان کارگردان و کاتالیزور روی پرده صحبت کنیم.” دانیل فاینبرگ از هالیوود ریپورتر اشاره کرداما شکی نیست که حضور او به چهار دختری که نقش شخصیت‌های اصلی را بازی می‌کنند کمک کرد.»

اما پاتون می‌گوید این فقط یک پلتفرم دیگر برای گفتن داستان برای من بود و اضافه کرد که ساختن فیلم پس از نوشتن کتاب، ارائه صحبت‌های تد و خدمات اجتماعی مانند یک پیشرفت طبیعی احساس می‌شود.

ری به شوخی می گوید که فیلم از داشتن یک کارگردان «200 درصد» سود می برد و می افزاید: «فقط فکر کردم بهتر است فیلم از فیلتر هر کدام از ما عبور کند».

و البته شکاف هایی در تجربه من وجود دارد، و این بدیهی است که برای داستان بسیار مهم است.

این فیلم پیشنهاد نمی کند که مردان نباید در زندان باشند. در عوض، پیام اصلی اهمیت رابطه پدر و دختر و چگونگی حفظ آن در زمانی که مردان در زندان هستند، است.

کارگردان ری می گوید: «از دیدگاه دختران، و چون دختران هیچ جرمی ندارند، همه این دختران سزاوار محبت و دسترسی به والدینی هستند که بتوانند با آنها ارتباط برقرار کنند. بنابراین کاری که والدین انجام دادند واقعاً مهم نیست.

و همچنین معتقدم که این مردان افرادی هستند که لایق عشق و روابط با فرزندان خود هستند. پس رفتیم [their crimes] کاملا از فیلم.»

در عوض، فیلم تاکید می‌کند که محدودیت‌های ملاقات حضوری و هزینه‌های گزاف تماس‌های تلفنی و ویدیویی مانع از تماسی است که هر دو طرف می‌خواهند.

امروزه بسیاری از زندان های ایالات متحده از برنامه های نشان داده شده در فیلم استفاده می کنند که سطوح قیمتی را نشان می دهد که اعضای خانواده می توانند سطوح مختلف دسترسی زندانیان را خریداری کنند.

ری می گوید: «ما معتقدیم که حقوق کودکان در قبال والدینشان باید محافظت شود و ملاقات لمسی باید یک حق انسانی باشد، و سیستم زندان نباید از جدایی خانواده ها با اجازه دادن به شرکت های فناوری برای ورود و فروش این خانواده ها سود ببرد. برنامه ها.”

پاتان امیدوار است در آینده رقص های بیشتری داشته باشد. “از آنجایی که یک بار انجام شده است و همه بدون برآمدگی یا کبودی بیرون آمده اند، بدیهی است که می توان دوباره آن را انجام داد.”

او خوشحال است که زندان های دیگر بدون دخالت او این ایده را پذیرفته اند.

“من نمی خواهم همه کارها را انجام دهم!” او می خندد. “بعضی از مردم می گفتند، “اوه، آنها از شما کپی کردند” و من می گویم: “این چیزی است که من در مورد آن هیجان زده هستم!” اگر شما یک فعال اجتماعی هستید، مالک چیزی نیستید.»