بازمانده 75 ساله حماس به بی بی سی گفت: “من اکنون به صلح اعتقادی ندارم.”

یک فعال صلح اسرائیل که در 7 اکتبر از خانه خود ربوده شد و به مدت 53 روز در غزه گروگان گرفته شد، به بی بی سی گفت که چگونه مصیبت او باور او را مبنی بر امکان صلح بین فلسطینی ها و اسرائیلی ها در هم شکسته است.

آدا ساگی، 75 ساله، در اولین مصاحبه خود در بریتانیا پس از آزادی در ماه نوامبر، همچنین به اما بارنت در برنامه امروز رادیو 4 گفت که چگونه توسط نگهبانان حقوق بگیر در یک آپارتمان نگهداری می شود، که حماس او را قبل از آزادی در بیمارستان نگه داشته است – و اکنون چه می کند. معتقد است که جهان از یهودیان متنفر است.

این معلم عربی و عبری گفت: من به صلح اعتقاد ندارم، پشیمان نیستم. من درک می کنم که حماس این را نمی خواهد».

برای چندین دهه، خانم ساگی در کیبوتس نیر اوز در نزدیکی مرز اسرائیل و غزه زندگی می کرد و سعی می کرد با آموزش عربی به اسرائیلی ها برای برقراری ارتباط با همسایگان خود، به تلاش های آشتی کمک کند.

در پاییز 2023، او قصد داشت برای دیدن پسرش نوام و جشن تولدش به لندن بیاید.

اما همه چیز زمانی تغییر کرد که حماس به جنوب اسرائیل حمله کرد و 1200 نفر را کشت و 251 نفر از جمله خانم ساگی را در غزه گروگان گرفت.

آدا که زمانی که به گروگان گرفته شده توسط “تروریست های حماس” 75 ساله شد، سرانجام پس از 53 روز آزاد شد.

شش ماه طول کشید تا این فعال صلح مادام العمر آماده صحبت با رسانه های انگلیسی در مورد تجربیات و دیدگاه های خود در مورد کسانی بود که آزادی، خانه و ایمان او به صلح را از او گرفتند.

این سازمان از 116 گروگانی که هنوز پشت سر هستند، که اسرائیل 41 نفر از آنها را مرده می‌داند، آگاه است و از دولت اسرائیل می‌خواهد درباره آتش‌بس جدید در غزه و آزادی گروگان‌ها از حماس مذاکره کند.

او می‌گوید: «اسرائیل باید به این توافق احترام بگذارد… همه این گروگان‌ها را چه زنده و چه مرده به خانه بازگرداند.

خانم ساگی توضیح می‌دهد که چگونه وقتی برای اولین بار به غزه برده شد، او و برخی دیگر از گروگان‌ها را با فرزندانشان در یک خانه خانوادگی پنهان کردند، اما روز بعد به آپارتمانی در شهر جنوبی خان یونس منتقل شدند، زیرا ” ناامن”.

خانم ساگی گفت که صاحب آپارتمان به آنها گفت که همسر و فرزندانش برای اقامت نزد اقوام فرستاده شده اند. او افزود، این مرد یک پرستار بود.

او گفت که دانش آموزان برای مشاهده آنها پول می گیرند. شنیدم که گفتند… 70 مثقال [£14.82; $18.83] در روز، “او گفت.

این پول در غزه زیاد است زیرا آنها شغل ندارند. و اگر شغلی در خارج از حماس دارید، بیش از 20 مثقال در روز نیست.

خانم ساگی از جمله 105 گروگانی بود که در ماه نوامبر در ازای آتش بس یک هفته ای آزاد شدند و حدود 240 اسیر فلسطینی در زندان های اسرائیل بودند.

او به همراه 9 اسرائیلی دیگر و دو تایلندی، بلاتکلیفی وحشتناک پیش از آزادی خود در پنجمین روز معامله را توصیف کرد.

او گفت: «هر بار که در به صدا در می‌آید، فکر می‌کنید کسی می‌آید تا شما را ببرد.

وقتی گروگان‌ها فهمیدند که یک معامله وجود دارد و زنان مسن‌تر آزاد خواهند شد، او گفت که یکی از زنان آزاد شده با او “ترس” داشت که ممکن است برای او خیلی جوان باشد.

او توضیح داد: “اما خانه دار ما گفت: “نه، شما با هم آمدید، با هم می روید.”

در روز 49 – یک جمعه – خانم ساگی گفت که به آنها گفته شد “شما به خانه می روید” که او باور نکرد.

«در ناهار چیزی به ما دادند… ما را با ماشین به خان یونس بردند و رفتیم [un]تا مرز رفح [on the border with Egypt]”

اما مشکلی پیش آمد و آنها مجبور شدند به خان یونس برگردند.

“به ما گفته می شود که زنان بچه دار آزاد می شوند. [and you feel] همه خوشحالی که قراره آزاد بشی و [then] او گفت: چیزی اشتباه است.

خانم ساگی گفت، وقتی به شهر رسیدند، آنها را به بیمارستانی بردند – که ناصر معتقد بود بیمارستان اصلی جنوب غزه است – و گفتند: “شما اینجا بمان.”

خانم ساگی گفت: “مردم می گویند که شرکت نمی کنند. شرکت می کنند و برای هر کدام از ما حقوق می گیرند.”

شهادت تعدادی دیگر از گروگان های آزاد شده، در مجموع 10 گروگان در بیمارستان ناصر هستند که یکی از آنها در اسارت به سر می برد.

دکتر عاطف الحوت، مدیر بیمارستان، در پاسخ به درخواست بی‌بی‌سی برای اظهار نظر درباره ادعاهای خانم ساگی، گروگان‌ها را رد کرد و گفت که این بیمارستان فقط خدمات بشردوستانه ارائه می‌کند.

ارتش اسرائیل پیشتر گفته بود که سربازانش «حدود 200 تروریست را که در بیمارستان بستری بودند» در حمله به بیمارستان ناصر در ماه فوریه بازداشت کردند و آنها مهمات و همچنین داروهای استفاده نشده برای گروگان های اسرائیلی را پیدا کردند.

حماس ادعای اسرائیل مبنی بر اینکه جنگجویانش در بیمارستان‌های ناصر و سایرین در سراسر غزه فعالیت می‌کنند را رد کرد.

خانم ساگی گفت که او و سایر ساکنان نیر اوز که از حملات 7 اکتبر جان سالم به در برده اند، اکنون در آپارتمان هایی در شهر کریات گات زندگی می کنند.

او در حال نوشتن کتاب است و با کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) کار می کند. او گفت: “من احساس خوبی دارم که می توانم به دیگران کمک کنم.”

او همچنین متعهد است که به صحبت در مورد مصیبت خود، علیرغم احساسات شدیدی که برمی انگیزد، ادامه دهد.

“من خانه ام را از دست داده ام. آزادی خود را از دست داده ام – تمام جایی که هستم [have] برگرد. روستای ما – کیبوتز – ویران شد.

“من گریه خوبی داشتم. من آنطور که همه می گویند “زن آهنی” نیستم. گاهی گریه می کنی و این خوب است. مادرم می گفت: گریه چشم را پاک می کند.