منصوری در توکیو بود که در مرحله یک هشتم نهایی وزن 80+ کیلوگرم المپیک شکست خورد که برادرش ساکن لندن با او تماس گرفت.
پیام برادرش تند بود: «به افغانستان برنگرد. می دانم که اوضاع بد پیش خواهد رفت.'
ائتلاف نیروهای خارجی به رهبری آمریکا و بریتانیا پس از دستیابی به توافق با طالبان، دو دهه پس از سرنگونی این گروه اسلامگرای تندرو از قدرت، از افغانستان خارج شدند.
در حالی که منصوری در توکیو می‌جنگید، با عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی و کاهش حمایت از ارتش افغانستان، طالبان به سرعت به میدان رفتند.
منصوری علیرغم شنیده هایش به برادرش گفت که به خانه می رود: «من پرچمم را حمل می کنم. من در افغانستان زندگی خواهم کرد تا زمانی که امن باشم.
“من باید به افغانستان بروم زیرا اگر به لندن بروم آنها می گویند “اوه، او ممکن است پرچم را فقط برای نمایش حمل کرده باشد.” اما اینطور نیست.
من به افغانستان برگشتم و دو هفته بعد اوضاع خیلی بد شد.»
طالبان کابل را در 15 اوت 2021 تصرف کردند و پایتخت در هرج و مرج فرو رفت. افغان ها و خارجی ها از ترس بازگشت حکومت بنیادگرایانه خود برای یافتن صندلی در پروازهای خارج از کشور هجوم آوردند.
منصوری که در آن زمان 19 ساله بود، گفت که به سرعت متوجه شد که باید به آنها ملحق شود.
او می گوید: «سفارتخانه ها بسته است، همه چیز بسته است. فکر کردم چگونه می توانم به زندگی ورزشی خود ادامه دهم؟ چگونه به مسابقه دیگری برویم؟
بنابراین من با پدر و مادرم صحبت کردم و به آنها گفتم: “اگر می خواهید به من کمک کنید، باید از کشور خارج شوید.”
با وجود پدری که در ارتش افغانستان کار می کرد و برادری که با آمریکایی ها کار می کرد، دلیل دیگری غیر از ورزش برای خانواده وجود داشت که بخواهند ترک کنند – خطر انتقام جویی.
منصوری دو کیسه کوچک بسته و هر چه لباس ورزشی که می‌توانست در آنها ریخت. مادرش که هنوز دوران نقاهت پس از عمل جراحی کمر را می گذراند، پدر، برادر، خواهر و خواهرزاده اش تصمیم گرفتند به این سفر بروند.
منصوری می گوید: شرایط خیلی دیوانه کننده بود. «همه تلاش می‌کردند به فرودگاه برسند و برخی نه مدرکی داشتند و نه چیزی. یکی دو روز نزدیک فرودگاه بودیم.
بچه‌ها گریه می‌کردند و شاید در اخبار یا تلویزیون دیده باشید، اوضاع خیلی بد بود.»
فیلم‌های تلویزیونی صحنه‌های دیوانه‌کننده‌ای را نشان می‌داد که مردم در حال دویدن به روی آسفالت در حال تلاش برای سوار شدن به هواپیما بودند و صدای شلیک گلوله در هوا بلند شد.
برخی از مردم بر اثر سقوط از پایین هواپیما که به آن چسبیده بودند کشته شدند، در حالی که برخی دیگر در ازدحام جمعیت در نزدیکی فرودگاه جان باختند.
منصوری و خانواده اش سرانجام سوار هواپیمای تخلیه از ایالات متحده شدند، بدون اینکه بدانند چه زمانی بقیه بستگان خود را خواهند دید.
یک روز پس از فرود آنها در امارات متحده عربی، یک بمب گذار انتحاری به فرودگاه کابل حمله کرد و 170 غیرنظامی و 13 سرباز آمریکایی را کشت.
در میان کشته شدگان، محمد جان سلطانی، تکواندوکار منصوره بود.
سلطانی، 25 ساله، همسر و دو فرزند خردسال خود را در حالی که سعی داشت به دروازه نزدیک شود و خروج آنها از کشور را تضمین کند، پشت سر گذاشت. بی اختیار داشت به انفجاری نزدیک می شد که قرار بود او را بکشد.
منصوری می گوید: دوستم را از دست دادم، خیلی به او صمیمی بودم. “من خیلی غمگین بودم. او همچنین سعی کرد از کشور خارج شود. فکر کردم چه خبر است؟
در آگوست 2021، ایالات متحده و شرکای ائتلاف آن بیش از 123000 غیرنظامی را تخلیه کردند و بریتانیا نیز حدود 15000 تبعه افغان و بریتانیایی را جابجا کرد.
با این حال، یک تحقیق توسط نمایندگان پارلمان در سال 2022 نشان داد که خروج بریتانیا از افغانستان یک “فاجعه” بوده است و “سوء مدیریت” تخلیه “احتمالاً به قیمت جان انسان ها تمام شده است”.