آیا این وداع با نمادهای هند خواهد بود؟

در سال 2011، زمانی که هند برای آخرین بار قهرمان جام جهانی کریکت شد، همه می‌دانستند که این آخرین شانس برای ساچین تندولکار است.

او 39 ساله بود، ششمین آزمون او و شعار غیررسمی تیم “بیا این کار را برای ساچین انجام دهیم” بود.

پس از اینکه کاپیتان ماهندرا سینگ دونی با شش ضربه برنده مسابقه برخورد کرد، ویرات کوهلی که یکی از کسانی بود که تندولکار را بر روی شانه های خود حمل می کرد، به یاد ماندنی گفت: “او مدت زیادی ضربات ما را روی شانه های خود حمل کرده است، وقت آن رسیده است که او را بر روی شانه های خود حمل کنیم. شانه ها »

و اکنون کهلی، جانشین طبیعی تندولکار، که امسال 36 ساله می شود، در گرگ و میش کار خود است.

جام جهانی بعدی T20 در سال 2026 و نسخه 50 اور در سال 2027 برگزار خواهد شد. کوهلی از تندوکار تندرست‌تر است، اما سخت است که او را دوباره در این سطح کریکت توپ سفید بازی کند. روهیت شارما کاپیتان 37 ساله نیز ممکن است آخرین جام جهانی خود را بازی کند.

در تیم هند فریادهای “بیا برای کوهلی انجامش دهیم” یا “بیا برای روهیت انجامش دهیم” شنیده نشد، مگر اینکه آنها این کار را با احتیاط بیشتر از قبل انجام دهند. شاید “بیایید آن را انجام دهیم [Rahul] دراوید» که در هوا ماند. برای سرمربی هندی که جام جهانی 2011 را از دست داد، این آخرین کار در تیم ملی است.

T20 به طور فزاینده ای در حال تبدیل شدن به یک بازی مردانه جوان است، مرد جوانی که نمی تواند نگران آمارهای شخصی باشد، اما تمرکز خود را بر این دارد که شش بازی بعدی خود از کجا می آیند. این یک تغییر فرهنگی در کریکت هندی است که مورد توجه قرار نگرفته است – بسیاری از بازیکنان بزرگ در گذشته نگرانی ناسالمی از نحوه نگاه خود در کتاب رکوردها نشان داده اند، جایی که اعداد بدون زمینه باقی مانده اند.

بازی شگفت‌انگیز 92 شارما در برابر استرالیا به نسل بعدی نشان داد که چقدر ضربه مهمتر از میانگین ضربه زدن در T20 است. وقتی تندولکار صدمین قرن بین المللی خود را به ثمر رساند، بسیار مورد تحسین قرار گرفت. اما هند مسابقه را باخت.

تیم توپ سفید هند – به ویژه در T20s – در حال انتقال است. ده نفر از این تیم بالای 30 سال، سه نفر بالای 35 سال دارند. و مهاجمان مصمم بیشتری از طریق سیستم وارد می شوند.

شوبمن گیل تیم هندی T20 را به زیمبابوه هدایت می کند تا ماه آینده یک سری مسابقات پنج مسابقه ای T20 را برگزار کند. آینده هند در آنجا توسط افرادی مانند یاشاسوی جیسوال (بدشانس است که در جام جهانی T20 بازی نکرد، اگرچه هنوز هم می تواند آن را بازی کند)، رایان پاراگ، آبیشک شارما، دهروو ژورل، نیتیش کومار، راوی بیشنوی، که همگی کمتر از 25 سال سن دارند، معرفی می شود. قدیمی، و رینکو سینگ یک سایه دورتر است.

در تیم فعلی هند وست، بازیکنان بالای 35 سال راویندرا جادجا و سوریاکومار یداو، بهترین بت زن در فرمت، به 34 سالگی نزدیک می شود.

سن نباید مهم باشد، فرم و تناسب اندام باید مهم باشد. با این حال، T20 یک فرمت چالش برانگیز است. تجربه واقعاً می تواند در برابر بازیکنی کار کند که استراتژی و تاکتیک ها با سرعت سرسام آوری حرکت می کنند و فلسفه های دیروز دیگر کاربرد ندارند.

T20 زمانی که کوهلی و شارما برای اولین بار شروع به ایجاد نشان خود در آن کردند، جانور متفاوتی بود.

این که آنها توانسته اند با بازیکنانی مانند سوریاکومار و جیسوال (شماره 7 جهان) همگام شوند، قدردانی از سازگاری آنهاست. این امکان وجود دارد که یکی یا هر دوی آنها پس از جام جهانی فعلی، آن را کنار بگذارند. هند در صورت برد نمی تواند بالاتر برود و بعد از قهرمانی از میادین دور می شود. اگر ببازند، تحت فشار خواهند بود که جای خود را بدهند. ورزش می تواند وحشیانه باشد.

وقتی هند در جام جهانی 50 سال گذشته در فینال به استرالیا باخت، کشور ماتم گرفت. بازیکنان دلشان شکسته بود، هیچ کدام به اندازه کوهلی و شارما که هر دو تورنمنت خوبی را پشت سر گذاشتند و هند بدون شکست به فینال رسید. و سپس آن را صاف کردند. هیچ یک از آنها بر دوش هم تیمی های خود سوار نمی شوند. همه می دانستند که این شانس ممکن است دیگر هرگز نیاید.

از این رو، تلاش برای رستگاری در جام جهانی T20. بنا به دلایلی، بدون توجه به فرمت آن، یک شغل بدون تاج جهانی ناقص در نظر گرفته می شود. پیروزی نقطه شروع شادتری برای انتقال است.