چرا والدین کره ای حبس در سلول را انتخاب می کنند؟

تنها چیزی که هر اتاق کوچک در کارخانه شادی را به دنیای بیرون متصل می کند، یک سوراخ تغذیه در در است.

تلفن‌ها و لپ‌تاپ‌های موجود در این سلول‌ها بزرگ‌تر از یک کمد فروشگاهی نیستند و ساکنان آن‌ها تنها با دیوارهای خالی همراه هستند.

ساکنان ممکن است لباس آبی زندان بپوشند، اما آنها زندانی نیستند – آنها برای “تجربه زندان” به مرکز کره جنوبی آمده اند.

اکثر مردم اینجا فرزندی دارند که کاملاً از جامعه کناره گیری کرده است و خودشان یاد گرفته اند که بریده شدن از دنیا چه حسی دارد.

به جوانان منزوی مانند فرزندان این ساکنان hikikomori می گویند، اصطلاحی که در دهه 1990 در ژاپن برای توصیف کناره گیری شدید اجتماعی در بین نوجوانان و جوانان ابداع شد.

سال گذشته، نظرسنجی وزارت بهداشت و رفاه کره جنوبی از 15000 نفر بین 19 تا 34 سال نشان داد که بیش از 5 درصد از پاسخ دهندگان خود را قرنطینه می کنند.

اگر این نماینده جمعیت گسترده تر کره جنوبی باشد، به این معنی است که حدود 540000 نفر در وضعیت مشابهی قرار دارند.

از ماه آوریل، والدین در یک برنامه آموزشی 13 هفته ای والدین که توسط سازمان های غیردولتی (NGOs)، بنیاد جوانان کره و مرکز بهبودی نهنگ آبی بودجه و اجرا می شود، شرکت کرده اند.

هدف از این طرح این است که به مردم بیاموزد چگونه با فرزندان خود ارتباط بهتری برقرار کنند.

این برنامه شامل سه روز در یک مرکز در Hongcheon-gun، استان Gangwon است، که در آن شرکت کنندگان وقت خود را در اتاقی می گذرانند که یک سلول انفرادی را تکرار می کند.

امید این است که این انزوا به والدین اجازه دهد تا فرزندان خود را عمیق تر درک کنند.

سئونگ جین یانگ هه به مدت سه سال در اتاق خواب خود منزوی شده است.

اما خانم جین که خودش مدتی را در زندان گذرانده است، درک بهتری از “زندان عاطفی” 24 ساله اش دارد.

این مرد 50 ساله می‌گوید: «به این فکر می‌کردم که چه اشتباهی انجام داده‌ام… فکر کردن به آن دردناک است.

اما وقتی شروع کردم به فکر کردن، کمی شفافیت پیدا کردم.»

خانم جین می گوید که پسرش همیشه با استعداد بوده است و او و پدرش انتظارات زیادی از او داشتند.

اما او اغلب مریض بود، برای حفظ روابط دوستانه تلاش می‌کرد و در نهایت دچار اختلال خوردن شد که رفتن به مدرسه را دشوار می‌کرد.

وقتی پسرش دانشگاه را شروع کرد، به نظر می رسید که حالش خوب است، اما یک روز به طور کامل ترک تحصیل کرد.

دیدن او که در اتاقش قفل شده بود و به بهداشت فردی و غذا بی توجهی می کرد، قلبش را شکست.

اما در حالی که اضطراب، مشکلات با خانواده و دوستان، و ناامیدی از قبول نشدن در یک دانشگاه برتر ممکن است بر پسر او تأثیر بگذارد، او تمایلی به صحبت با او در مورد آنچه واقعاً اشتباه است، ندارد.

وقتی خانم جین به کارخانه شادی آمد، یادداشت هایی را که توسط افراد جوان دیگر نوشته شده بود خواند.

او می‌گوید: «وقتی آن یادداشت‌ها را خواندم، متوجه شدم، آه، او با ساکت ماندن از خودش محافظت می‌کند زیرا هیچ‌کس او را نمی‌فهمد».

پارک هان سیل (نام واقعی نیست) به خاطر پسر 26 ساله اش که هفت سال پیش تمام ارتباطش را با دنیای بیرون قطع کرد به اینجا آمد.

او پس از چندین بار فرار از خانه، اکنون به ندرت اتاق خود را ترک می کند.

خانم پارک او را نزد یک مشاور و پزشکان برد، اما پسرش از مصرف داروهای بهداشت روانی که برای او تجویز شده بود خودداری کرد و به بازی های ویدیویی معتاد شد.

در حالی که خانم پارک هنوز در تلاش است تا با پسرش پیوند برقرار کند، او شروع به درک بهتر احساسات او از طریق برنامه انزوا کرده است.

او می‌گوید: «دریافتم که پذیرش زندگی فرزندم بدون اینکه او را مجبور به انطباق با فرم خاصی کنم، مهم است.

تحقیقات انجام شده توسط وزارت بهداشت و رفاه کره جنوبی نشان می دهد که عوامل زیادی وجود دارد که باعث می شود جوانان از زندگی دست بکشند.

طبق نظرسنجی این وزارتخانه در بین افراد 19 تا 34 ساله، شایع ترین دلایل عبارتند از:

• مشکلات شغلی (24.1%)
• مشکلات بین فردی (23.5%)
• مشکلات خانوادگی (12.4%)
• مشکلات سلامتی (12.4%)

کره جنوبی یکی از بالاترین نرخ های خودکشی در جهان را دارد و سال گذشته دولت این کشور از یک برنامه پنج ساله برای مقابله با این مشکل رونمایی کرد.

وزرا اعلام کرده اند که هر دو سال یکبار برای افراد 20 تا 34 ساله بررسی سلامت روان انجام می شود.

در ژاپن، اولین موج خود انزوا توسط جوانان در دهه 1990، افراد میانسال را به والدین سالخورده خود وابسته کرد.

و تلاش برای حمایت از فرزندان بالغ خود در دوران بازنشستگی، برخی از سالمندان را به فقر و افسردگی سوق داده است.

پروفسور جونگ گو وون از دپارتمان جامعه شناسی دانشگاه کیونگ هی می گوید انتظار جامعه کره ای مبنی بر اینکه باید به نقاط عطف مهم زندگی در زمان معینی دست یافت، اضطراب را در میان جوانان افزایش می دهد – به ویژه در زمان رکود اقتصادی و اشتغال کم.

این دیدگاه که موفقیت فرزند، موفقیت والدین است، به غرق شدن کل خانواده ها در باتلاق انزوا کمک می کند.

و بسیاری از والدین مشکلات فرزند خود را به عنوان یک شکست در تربیت می دانند که منجر به احساس گناه می شود.

پروفسور جئونگ می گوید: “در کره، والدین اغلب عشق و احساسات خود را از طریق اعمال و نقش های عملی به جای بیان کلامی ابراز می کنند.”

“والدینی که سخت تلاش می کنند تا هزینه تحصیل فرزندان خود را بپردازند، نمونه بارز فرهنگ کنفوسیوس هستند که بر مسئولیت پذیری تاکید دارند.”

این تاکید فرهنگی بر کار سخت ممکن است نشان دهنده رشد سریع اقتصادی کره جنوبی در نیمه دوم قرن بیست و یکم باشد، زمانی که این کشور به یکی از بزرگترین اقتصادهای جهان تبدیل شد.

با این حال، طبق v پایگاه داده نابرابری جهانی، نابرابری ثروت این کشور در سه دهه گذشته بدتر شده است.

کیم اوک ران، مدیر مرکز بهبودی نهنگ آبی، می‌گوید این تصور که خود انزوا در میان جوانان یک «مشکل خانوادگی» است به این معناست که بسیاری از والدین نیز در نهایت اطرافیان خود را تعطیل می‌کنند.

و برخی آنقدر از قضاوت شدن می ترسند که حتی نمی توانند با اعضای نزدیک خانواده در مورد وضعیت خود صحبت کنند.

خانم کیم می گوید: «آنها نمی توانند این مشکل را آشکار کنند، که منجر به انزوای خود والدین می شود.

اغلب آنها در تعطیلات از حضور در جمع های خانوادگی خودداری می کنند.

والدینی که از «کارخانه شادی» کمک خواستند، هنوز منتظر روزی هستند که فرزندانشان به زندگی عادی بازگردند.

وقتی از او پرسیدند که اگر پسرش از سلول انفرادی بیرون بیاید به او چه می‌گوید، چشمان خانم جین پر از اشک شد.

او در حالی که صدایش می لرزد می گوید: «تو خیلی چیزها را پشت سر گذاشته ای.

“سخت بود، اینطور نیست؟

– من مراقب شما هستم.

اگر تحت تأثیر هر یک از مسائل مورد بحث در این مقاله هستید، می توانید منابع کمکی را در این آدرس بیابید خط اکشن بی بی سی.