شهرهای ایالات متحده اکنون می توانند بی خانمان ها را مجازات کنند. آیا به بحران کمک می کند یا به آن آسیب می رساند؟

آنتونی از چادر سبز خود در پیاده‌روی مشاهیر هالیوود با شنیدن صدای قدم‌هایی که نزدیک می‌شد فریاد زد: «20 دقیقه دیگر فرصت دارم تا حرکت کنم.

مقامات لس آنجلس پیشتر آمده بودند تا به او هشدار دهند که اگر وسایلش را جابجا نکند با دستگیری مواجه خواهد شد.

آنها به او درباره تصمیم اخیر دادگاه عالی گفتند که درها را برای شهرها و ایالت های سراسر ایالات متحده برای مجازات افراد خشن باز کرد – مهمترین تصمیم در مورد بی خانمان ها حداقل از دهه 1980، زمانی که بسیاری از کارشناسان می گویند بحران مدرن بی خانمان ها در ایالات متحده آغاز شده است. .

این به لیست طولانی نگرانی هایی اضافه می کند که آنتونی می گوید که قبلاً داشته است.

او در حالی که در چادر دراز کشیده بود و از یک کوله پشتی آبی به عنوان بالش استفاده می کرد به بی بی سی گفت: «من فقط سعی می کنم زنده بمانم.

داخل یک کیسه زباله سیاه پر از وسایلی است که او می تواند با خود حمل کند و از یک منطقه به منطقه دیگر حرکت کند.

او گفت: “بعضی شب ها خوابم نمی برد.” «تمام روز خسته بودم. من فقط می خواهم جایی راحت دراز بکشم و یک چرت خوب بزنم. و این همه است. من کسی را اذیت نمی کنم.”

پس از چند لحظه، آنتونی چادر خود را جمع کرد و برای یافتن یک مکان جدید برای تماس با خانه رفت.

حکم دادگاه عالی در حال حاضر در شهرهای سرتاسر کشور که جرأت کرده اند اقدامات سخت تری را برای سرکوب اردوگاه های بی خانمان هایی که از زمان شیوع بیماری همه گیر ایجاد شده اند، اتخاذ کنند، دارد.

بسیاری از شهرهای ایالات متحده برای مقابله با بحران فزاینده تلاش می کنند. این موضوع در مرکز چرخه های انتخاباتی اخیر در سواحل غربی بوده است، جایی که مقامات مقادیر بی سابقه ای پول را به سرپناه ها و مسکن های ارزان قیمت ریخته اند.

رهبران با فشار فزاینده ای روبرو هستند زیرا راه حل های بلندمدت – از مسکن و سرپناه گرفته تا خدمات درمانی داوطلبانه و کمک به اخراج – زمان می برد.

Scout Katowicz، وکیل مدافع اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا (ACLU) می‌گوید: «این آسان نیست، و یافتن راه‌حل‌های مؤثر زمان بر است، بنابراین کمی تئاتر سیاسی در اینجا در جریان است». بی بی سی گزارش داد.

“سیاستمداران می خواهند بتوانند بگویند که دارند کاری انجام می دهند.”

خانم کاتوویچ و سایر مدافعان می گویند مشکل این است که دستگیری یا جریمه افراد بی خانمان فقط مشکل را بدتر می کند.

“این تاکتیک فقط لگد زدن به قوطی در جاده است. مطمئناً می‌توانید خیابان را تمیز کنید، اما افرادی که دستگیر می‌کنید مطمئناً برمی‌گردند.»

حکم دادگاه عالی هفته گذشته نحوه برخورد شهرها و دولت ها با بی خانمان ها را مشخص نکرد، اما به جوامع این امکان را داد که بدون ترس از مراجعه به دادگاه، اقدامات سخت تری انجام دهند.

این پرونده در شهر کوچک Grants Pass در اورگان با جمعیتی حدود 40000 نفر آغاز شد. وسعت این شهر در طول 20 سال گذشته دو برابر شده است، اما میزان مسکن مقرون به صرفه و عمومی با آن همگام نشده است. قیمت مسکن به شدت افزایش یافت و تعداد بی خانمان ها افزایش یافت.

رهبران منتخب قوانینی را تصویب کرده‌اند که به شهر اجازه می‌دهد ۲۹۵ دلار (۲۳۰ پوند) جریمه یا ۲۰ روز زندان برای افراد بی‌خانمان که بدخواب می‌خوابند، صادر کند. سه بی خانمان در سال 2018 پس از دریافت چندین صورت حساب که قادر به پرداخت آن نبودند، از شهر شکایت کردند.

دادگاه استیناف دریافت که چنین قوانینی به طور موثر بی خانمانی را ممنوع می کند و مجازات ظالمانه و غیرعادی است.

دادگاه عالی در نهایت حکم داد که شهرها می توانند افراد بی خانمان را از خوابیدن در بیرون در مکان های عمومی منع کنند.

قاضی نیل گورسوش در نظر اکثریت می‌نویسد: «تعدادی از قضات فدرال نمی‌توانند با خرد جمعی مردم آمریکا در تصمیم‌گیری «بهترین نحوه رسیدگی» به یک موضوع اجتماعی مبرم مانند بی‌خانمانی شروع به «تطابق» کنند.

Thean Evangelis در دادگاه عالی به نمایندگی از Grants Pass بحث کرد.

او می گوید که مسئولان شهر دست هایشان را بسته بودند زیرا نتوانستند کسی را به پناهگاه بیاورند. او ادعا می کند که کسانی که از استفاده از خدمات ارائه شده خودداری می کنند در نهایت در کمپ ها می مانند.

«زندگی در چادر راه حلی دلسوزانه و رفتاری آبرومندانه با مردم نیست. و به همین دلیل است که تصمیم دیوان عالی از این نظر قابل توجه بود که به آن شهرها گوش داد.»

رهبران از گذرنامه کمک هزینه می گویند که قصد دارند حکم دادگاه عالی را قبل از تدوین طرحی در مورد اجرای ممنوعیت آن در اردوگاه ها بررسی کنند.

این حکم در زمان حساسی برای بی خانمان ها صادر می شود.

سال گذشته، ایالات متحده بیشترین تعداد بی خانمان ها را از سال 2007، زمانی که وزارت مسکن و توسعه شهری ایالات متحده شروع به ردیابی چنین داده هایی کرد، ردیابی کرد.

آنها آنجا بودند 653104 بی خانمان از افرادی که در ارزیابی سالانه بی خانمان های آژانس در سال 2023 شمارش شده اند. این تقریبا 11 درصد بیشتر از سال قبل است.

ACLU واکنش رهبران شهری ایالات متحده به این تصمیم را دنبال می کند.

او قبلاً نامه‌ای به منچستر، نیوهمپشایر ارسال کرده است، پس از اینکه شهردار قول داد اردوگاه‌ها را ممنوع کند تا «خیابان‌هایمان را ایمن، تمیز و قابل پیاده‌روی کنیم».

دیگر رهبران شهر، مانند شهردار لنکستر، کالیفرنیا، قول داده اند که در برابر اردوگاه ها در محله ها و فروشگاه های نزدیک “خیلی تهاجمی تر” عمل کنند.

شهردار آر. رکس پریس به لس آنجلس تایمز گفت که “ما آنها را خیلی سریع منتقل خواهیم کرد.”

به نظر می رسد قانونگذاران اورگان نیز آماده بررسی قوانینی در حال تغییر هستند که به آنها آزادی عمل بیشتری برای خلاصی از کمپ های بی خانمان می دهد. رسانه های محلی مطلع.

U اسپوکین، واشنگتن، رهبران از مقامات می خواهند که اردوگاه های بیشتری را حذف کنند.

فعالان حقوق بشر می گویند، اما جریمه افرادی که امکانات مسکن ندارند، وضعیت مالی آنها را بدتر می کند.

کارشناسان به بی بی سی گفتند که دستگیری آنها می تواند یافتن کار یا مسکن را دشوارتر کند.

کریس هرینگ، دانشیار جامعه‌شناسی در دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس، گفت: «شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد که داشتن یک دادگاه عالی و حکم بازداشت، چه رسد به حبس، گرفتن مسکن و کار در جای دیگر را برای مردم سخت‌تر می‌کند». آنجلس به بی بی سی گفت.

در واقع از دسترسی مردم به پناهگاه جلوگیری می کند.»

همه شهرها از تصمیم دادگاه استقبال نکردند.

در لس آنجلس، شهردار این حکم را “ناامیدکننده” خواند و قول داد که به سرمایه گذاری در مسکن ارزان قیمت، درمان داوطلبانه و حفاظت از اخراج ادامه دهد.

چند روز پس از نتیجه گیری، شهر تعداد بی خانمان های خود را منتشر کرد که اولین کاهش را در نزدیک به شش سال گذشته نشان داد.

فعالان حقوق بشر می گویند این نمونه روشنی است که شهرهای دیگر می توانند از آن درس بگیرند.

ساشا موروزوف، مدیر منطقه ای PATH، ارائه دهنده پیشرو بی خانمان ها در لس آنجلس، به بی بی سی گفت: “تغییر واقعی زمان می برد.”

با این حال، خانم موروزاوا خاطرنشان کرد که گروه های مدافع در منطقه لس آنجلس همچنان در تلاش هستند تا مردم ساکن خیابان ها را در مورد حکم دادگاه عالی آگاه کنند. تیم ها همچنین برای افزایش تقاضا برای خدمات حقوقی آماده می شوند.

در گوشه ای از آنتونی، توفر ویلیامز، 28 ساله، یک چادر موقت در پیاده رو را به خانه می خواند.

برزنت های سیاه و آبی به شاخه های درخت و تیرک های پارکینگ های خیابانی بسته شده است. این ساختمان که او آن را یک آپارتمان سه اتاقه می نامد، با تخته های تخته سه لا پوشیده شده است.

آقای ویلیامز که به بی‌بی‌سی گفت که یک کهنه سرباز ارتش است، چهار سال است که در خیابان زندگی می‌کند. ترکیبی ناگوار از هزینه های پزشکی و کشمکش های اقتصادی با همه گیری، او را بیکار و بی خانمان کرد.

او نیز مانند آنتونی از عدم دلسوزی مقامات شهری و مجریان قانون ناامید است.

“این شگفت انگیز است که مردم چگونه به ما نگاه می کنند. رفتار مردم با ما مثل حیوانات با چشمانی اشکبار گفت و آنها هیچ نظری ندارند.

«هشت سال در ارتش خدمت کردم. من دو سرویس رفتم. من فداکاری بزرگی کردم که برای این کشور جنگیدم و اینکه با من مانند یک شهروند درجه دو رفتار شود وحشیانه است.»

وقتی از او پرسیدند که آیا از دستگیری های احتمالی می ترسد، پاسخ داد که این بخشی از چنین سبک زندگی است.

“ما در حال حاضر چیزهای زیادی برای حل کردن داریم. خیلی چیزها باعث استرس می شود. اما من نگران چیزها نیستم تا زمانی که روی من تأثیر بگذارند.»

مانند تافر، آنتونی گفت که دستگیری ممکن است بدترین نتیجه نباشد.

حداقل یک تخت خواهم داشت و شاید در سیستم باشم و کمک لازم را دریافت کنم.