استرالیا متهم به تبعیض علیه مهاجران معلول شده است

زمانی که لوکا دو سال پیش در بیمارستانی در پرث به دنیا آمد، دنیای والدینش را به شکلی که هرگز انتظار نداشتند زیر و رو کرد.

آنها همراه با خوشحالی تشخیص تکان دهنده ای دادند: لوکا فیبروز کیستیک دارد. سپس استرالیا – خانه لورا کوری و همسرش دانته برای هشت سال – گفت که نمی تواند برای همیشه بماند. به پدر و مادرش گفته شد که لوکا می تواند به یک بار مالی برای کشور تبدیل شود.

خانم کوری می‌گوید: «فکر می‌کنم حدود یک هفته گریه کردم – واقعاً برای لوک متاسفم.» او فقط دو سال و نیم بی دفاع بوده و شایسته تبعیض نیست.»

استرالیا با یک سوم جمعیتش که در خارج از کشور متولد شده اند، مدت هاست که خود را یک “ملت مهاجرت” می داند – یک خانه چند فرهنگی برای مهاجران که به آنها نوید شروعی عادلانه و شروعی تازه را می دهد. این ایده در هویت او ساخته شده است. اما واقعیت اغلب متفاوت است، به ویژه برای کسانی که دارای معلولیت یا شرایط پزشکی جدی هستند.

این یکی از معدود کشورهایی است که به طور معمول برای مهاجران بر اساس نیازهای پزشکی آنها ویزا را رد می کند – به ویژه اگر هزینه درمان بیش از 86000 دلار استرالیا (57000 دلار؛ 45000 پوند) تا 10 سال باشد. نیوزلند سیاست مشابهی دارد، اما استرالیا بسیار سخت‌گیرانه‌تر است.

دولت برای محدود کردن هزینه‌های عمومی و حفاظت از دسترسی شهروندان به مراقبت‌های بهداشتی، از قانون دفاع می‌کند. می گوید این ویزاها از نظر فنی رد نمی شوند. اما به آنها هم داده نمی شود. برخی می توانند برای معافیت درخواست دهند، اگرچه همه ویزاها این اجازه را نمی دهند. آنها همچنین می توانند به این تصمیم اعتراض کنند، اما این روند طولانی و پرهزینه است.

مبارزان این تبعیض را با نگرش مدرن نسبت به معلولیت ناسازگار می دانند. و پس از سال‌ها مبارزه برای آن، آنها امیدوارند در هفته‌های آتی که الزامات بهداشتی به طور رسمی بررسی شوند، تغییر کنند.

لورا کوری و دانته وندیتلی از اسکاتلند نقل مکان کرده اند تا مشاغلی را که استرالیا به شدت به آن نیاز دارد، بر عهده بگیرند. او معلم است و او دکوراتور. آنها حتی قبل از تولد لوکا شروع به ثبت اسناد برای اقامت دائم کردند. اما اکنون احساس می‌کنند زندگی‌ای که در اینجا ساخته‌اند و مالیات‌هایی که پرداخته‌اند معنای کمی دارد.

“مثل این است که ما برای شما اینجا هستیم [Australia] وقتی به ما نیاز داری، اما وقتی نقش‌ها برعکس می‌شوند و ما به تو نیاز داریم، مثل این است که، نه، متاسفم، پول زیادی خرج می‌کنی، به کشورت برمی‌گردی.

استرالیا در مورد سیاست های سخت مهاجرتی خود شکل و شمایلی دارد. او نسخه‌ای از «قایق‌ها را متوقف کنید» داشت، که افرادی را که با قایق به بازداشتگاه‌های فراساحلی در پاپوآ گینه نو و جزیره نائورو در اقیانوس آرام می‌فرستند می‌فرستاد و در سال‌های اخیر سرفصل‌های بحث برانگیز را به خود اختصاص داده است. تا دهه 1970 بود که به طور کامل از شر سیاست “استرالیای سفید” خلاص شد، که در سال 1901 با قانون محدودیت مهاجرت آغاز شد، که تعداد مهاجران غیر سفیدپوست را محدود می کرد.

یان گوتارد، وکیل مهاجرت، می‌گوید: «ما هنوز با افراد معلول مانند سال 1901 رفتار می‌کنیم و فکر می‌کنیم که آنها انسان نیستند. تبعیض‌های مربوط به معلولیت و سلامت، که به سال 1901 نیز برمی‌گردد، هنوز وجود دارد. که در استرالیا خوش آمدید.

او بخشی از استقبال از معلولیت است، گروهی که دولت را تحت فشار قرار می دهد بازنگری قانون. با کمال تعجب، قانون مهاجرت استرالیا از قانون تبعیض ناتوانی خود مستثنی است.

به عبارت ساده، مهم نیست که چه مدت در استرالیا زندگی کرده اید، در استرالیا متولد شده اید، بیمه درمانی خصوصی دارید یا حتی می توانید هزینه حمایت خود را بپردازید – اگر فکر می کنید بیش از حد نیاز دارید. بار مالی، شما نیاز بهداشتی را برآورده نمی کنید.

دولت می گوید 99 درصد از متقاضیان ویزا شرایط بهداشتی را برآورده می کنند – طبق آمار رسمی، 1779 نفر از آنها بین سال های 2021 تا 2022 نتوانستند این محدودیت را برآورده کنند.

اندرو گیلز وزیر مهاجرت که حاضر به مصاحبه نشد، اخیرا گفت که “هر کودکی که در استرالیا متولد شود و تحت تأثیر قوانین بهداشت مهاجرت قرار گیرد می تواند برای مداخله وزیر درخواست کند” و خود او “مداخله مثبت” در این موارد داشته است.

اما خانواده ها می گویند که این روند در حال حاضر طاقت فرسا است.

مهویش قاسم که مشکل را از نزدیک می‌داند، می‌گوید: «وقتی کودکی مریض است، در زندگی‌تان اتفاقات زیادی می‌افتد، مشکلات زیادی وجود دارد، و شما مبارزه می‌کنید، التماس می‌کنید، التماس می‌کنید، از مردم می‌خواهید که به شما کمک کنند». او و همسرش قاسم برای ماندن در استرالیا در موردی که توجه جهانیان را به خود جلب کرد، جنگیدند.

پسر آنها شفان در سال 2014 با یک بیماری ژنتیکی نادر و نخاع آسیب دیده به دنیا آمد. او نیاز به مراقبت شبانه روزی دارد. این زوج که اصالتاً اهل پاکستان بودند، قرار بود در نهایت برگردند، اما تولد شفان همه چیز را تغییر داد. حالا که سوار هواپیما می‌شود، جانش را به خطر می‌اندازد.

سرانجام در سال 2022 به آنها گفته شد که می توانند بمانند. در این هشت سال، قاسم، حسابدار تحصیلی، نتوانست در حرفه انتخابی خود کار کند. در عوض، او در کافه‌ها، سوپرمارکت‌ها و تاکسی‌ها کار پیدا کرد تا خرج زندگی‌اش را بپردازد.

خانم قاسم می‌گوید: «آنها باید درک کنند که این یک وضعیت بسیار دشوار است – شما نباید مردم را در کانون توجه قرار دهید.

خانم کری و همسرش نیز تسلیم نمی شوند – استرالیا اکنون خانه لوک است و آنها مشاغل مورد نیاز کشور را پر می کنند. آنها امیدوارند که این برای جلب جذابیت آنها کافی باشد. در صورت شکست ۲۸ روز فرصت دارند تا از کشور خارج شوند.

برای لوکا، داروی گران قیمت “تریکافت” یک مانع است. روی آن نیست و حتی ممکن است با آن سازگار نباشد. اما این مبنای تخمین استرالیایی ها برای درمان او است – حدود 1.8 میلیون دلار استرالیا. بنابراین هزینه های پزشکی او بالاتر از حد مجاز 86000 دلار استرالیا در طول 10 سال است که به عنوان آستانه هزینه قابل توجه نیز شناخته می شود.

در حالی که کمپین‌ها از افزایش اخیر آستانه از 51000 دلار استرالیا به 86000 دلار استرالیا استقبال کردند، آنها هنوز فکر نمی‌کنند که این میزان هزینه‌های متوسط ​​را منعکس کند.

ارقام خود دولت نشان می دهد که حداقل 17610 دلار استرالیا در سال برای یک شهروند متوسط ​​هزینه می کند – آخرین آمار برای سال های 2021-2022 نشان می دهد که 9365 دلار استرالیا برای هر نفر برای کالاها و خدمات بهداشتی و 8245 دلار استرالیا برای هر فرد برای تأمین هزینه های اجتماعی است. در یک دوره 10 ساله – حداکثر مدت تخمین زده شده برای ویزا – که بیش از 170000 دلار استرالیا خواهد بود. بنابراین فعالان در تعجب هستند که چگونه دولت آستانه نصف این مبلغ را تعیین می کند.

آنها همچنین می خواهند هزینه حمایت آموزشی از محاسبات حذف شود. این امر خانواده هایی را تحت تاثیر قرار می دهد که فرزندانشان با بیماری هایی مانند سندرم داون، ADHD و اوتیسم تشخیص داده شده اند.

این مشکلی است که نقشه های کلر دی را برای فرستادن او و خانواده اش به دنبال برادرش که چندین سال پیش به استرالیا نقل مکان کرده بود، خنثی کرده است.

کوچکترین دختر او، دارسی، که تقریباً 10 سال دارد، مبتلا به سندرم داون است. کارشناسان مهاجرت به او گفتند که به همین دلیل شانس کمی برای گرفتن ویزا دارد.

در یک روز ابری در کنت، او با حسرت در مورد زندگی ای که در انتظارش است صحبت می کند. خورشید جذابیت کوچکی نیست، بلکه یک “شیوه زندگی است – [I want] بهترین محیط برای رشد کودکان است.”

او که به مدت 21 سال افسر پلیس متروپولیتن لندن است، می‌خواهد از فرصت بزرگ استخدام در نیروی پلیس استرالیا استفاده کند. فیدهای رسانه‌های اجتماعی آن‌ها مملو از ویدئوهای تبلیغاتی از افسران پلیس سابق بریتانیا است که رویای استرالیا را زندگی می‌کنند، در حال گشت‌زنی در ساحل در کیسه‌های شن و استراحت در موج‌سواری هستند. بر اساس آمار دولتی، آنها تنها کسری از 30000 بریتانیایی را تشکیل می دهند که سال گذشته به استرالیا مهاجرت کردند.

خانم دی نه یک، بلکه دو پیشنهاد شغلی دارد – از خدمات پلیس کوئینزلند و از استرالیای جنوبی. به عنوان بخشی از این شغل، او همچنین واجد شرایط ویزای دائمی است. حالا اون خیلی مطمئن نیست

“من امیدوار بودم که مشکلی نباشد زیرا دارسی هیچ مشکلی برای سلامتی ندارد. او تناسب اندام و سالم است، او به مدرسه می رود و در باشگاه ها و این چیزها شرکت می کند.

داستان‌هایی مانند این، مبارزان را متقاعد کرده است که سیاست ذاتاً قادر است.

دکتر گوتارد می گوید: «وقتی به افراد دارای معلولیت می گوییم «شما اینجا خوش آمدید نیستید»، مستقیماً به افراد دارای معلولیت که در این کشور زندگی می کنند می گوییم: «شما هم اینجا خوش آمدید نیستید».

“[We’re saying] می‌دانی، با توجه به این فرصت، ترجیح می‌دهیم که این کار را نکنی.»

شیزلین آیشات، مددکار اجتماعی، می گوید که از اطلاع از این ادعای سلامتی “تعجب” کرد – و برایش سخت بود.

او که کارمند سابق سازمان ملل بود، برای ادامه تحصیل در استرالیا به استرالیا آمد و قصد داشت به مالدیو بازگردد. اما زمانی که پسرش کایبان در سال 2016 به دنیا آمد، سزارین اورژانسی انجام داد. در هنگام زایمان از فورسپس استفاده می شد. کیبان هموفیلی تشخیص داده نشده و یک خونریزی مغزی بزرگ داشت. او اکنون به مراقبت 24 ساعته نیاز دارد و خانواده تصمیم گرفته اند در استرالیا بمانند.

اما کایبان از دریافت ویزای موقت محروم شد، زیرا او بار سنگینی تلقی می‌شد – حتی اگر خانواده بیمه درمانی خصوصی دارند و از منابع عمومی استفاده نمی‌کنند. برای بقیه اعضای خانواده ویزا صادر شد.

خانم عایشات می گوید: «معلولیت تنها چیزی است که مانع مهاجرت شما می شود، نه چیز دیگری.

پس از مدت ها درخواست تجدیدنظر، کایبان اجازه ماندن پیدا کرد. اکنون خانواده او برای نبرد بعدی خود آماده می شوند – ماندن در استرالیا به طور نامحدود.