بی بی سیوالری تارازی، شناگر آمریکایی فلسطینی-آمریکایی، هنگامی که هفته گذشته آخرین جلسه تمرینی خود را در پاریس به پایان رساند، لحظه الهام خود را به یاد آورد: تماشای مایکل فلپس افسانه ای که در سال 2008 در پکن هشت مدال طلا کسب کرد.
او گفت: «این اولین بار بود که می‌گفتم «اوه خدای من، می‌خواهم المپیکی شوم».
پاریس یک رویا است، همانطور که برای ورزشکاران بی‌شماری که به بزرگترین صحنه این ورزش قدم می‌گذارند. اما پس از بیش از 9 ماه جنگ در غزه و کشته شدن ده ها هزار فلسطینی، ترازی می گوید که شرکت او نیز یک اقدام برای یادآوری است.
او گفت: “من به آنها احترام می گذارم.”
طرازی که جمعه هفته آینده شنای 200 متر مختلط انفرادی را انجام می دهد، در آمریکا به دنیا آمد و بزرگ شد. اما او به پیوندهای خود با یکی از قدیمی ترین خانواده های مسیحی غزه اشاره می کند.
او می گوید که چهار عضو خانواده بزرگش در دسامبر گذشته در اثر بمباران شدید اسرائیل به کلیسا کشته شدند.
او درباره افزایش تلفات در غزه که اکنون به 40000 نفر نزدیک شده است، گفت: «این ما را تحت تأثیر قرار می دهد.
او گفت: “این دوستان ما، خانواده ما، هم تیمی های ما یا اعضای تیم ملی هستند.”
کمیته بین المللی المپیک از سال 1995 کشور فلسطین را به رسمیت شناخته است. سه چهارم اعضای سازمان ملل نیز اکنون فلسطین را به رسمیت می شناسند، اما ایالات متحده، بریتانیا و میزبان بازی های امسال این را نمی شناسند.
علی رغم برنامه تمرینی طاقت فرسا و فداکاری های لازم برای رقابت در این سطح، تارازی به خوبی آگاه است که در موقعیت فوق العاده ممتازی قرار دارد که به او فرصت داده شده تا پرچم را در بزرگترین جامبوری ورزشی جهان حمل کند.
او در مورد هموطنانش در خانه می گوید: «درد کوچک من در مقایسه با آنچه که هر روز باید تحمل کنند، مطلقاً چیزی نیست.
یکی از هم تیمی های کمتر خوش شانس او، Tamer Caud، برای حفظ جاه طلبی های ورزشی خود مشکل دارد.
خانه او در غزه ویران شده است. در طول جنگ، او و خانواده اش دو بار مجبور به مهاجرت شدند. آنها اکنون در چادری در دیرالبلاح در مرکز نوار غزه زندگی می کنند.
او این هفته به بی بی سی گفت: «رویای من این بود که به المپیک برسم.
متاسفانه به دلیل جنگ و شرایط، نتوانستیم غزه را ترک کنیم.»
کاد، دونده 1500 متر، تاکنون دو بار نماینده کشورش بوده است.
او یک سال پیش در بازی های عربی الجزایر برای اولین بار کفش دویدن به تن کرد. همچنین این اولین باری بود که او روی چیزی غیر از بتن دوید.
او در ماه سپتامبر در بازی های آسیایی هانگژو چین به ترازی پیوست.
زمانی که جنگ در غزه در اوایل اکتبر آغاز شد، آنها هنوز آنجا بودند. کاد می گوید باید به خانه می رسید.
بهترین زمان او خیلی خارج از حد مجاز المپیک است، اما هر شانس اندکی برای رقابت در پاریس، حتی با یک کارت وایلد، به سرعت ناپدید شد.
او با اشاره به یاکوب اینگبریگتسن، قهرمان فعلی جهان در 1500 مردان، گفت: می خواستم با بهترین ورزشکاران جهان مانند جاکوب رقابت کنم.
می‌خواستم با او بدوم تا رقابت با بهترین‌های دنیا را تجربه کنم.»
در میان چادرها، گرد و غبار و نخل‌های دیرالبلاح، او هنوز با لباس سفید فلسطینی خود تمرین می‌کند و گروه‌های کوچکی از کودکان سرگشته زیر نظرشان می‌نشینند.
زمین تمرین قدیمی او، استادیوم یرموک در شهر غزه، سرزمینی بایر از زباله ها و خانواده های آواره فلسطینی است که به دنبال پناه بردن در میان جایگاه ها هستند.
و مربی او، بلال ابو سمعان، در حمله هوایی اسرائیل در دسامبر گذشته کشته شد، یکی از 182 ورزشکار و مسئول ورزشی که از اکتبر گذشته کشته شده اند، به گفته اتحادیه فوتبال فلسطین.
کاد می داند که زمان او هنوز فرا نرسیده است. اگر نتواند از غزه خارج شود، می ترسد که هرگز این کار را نکند.
او گفت: «جنگ همه چیز را نابود کرد، رویاهای ما را نابود کرد.
امیدوارم غزه را ترک کنم، به اردوی تمرینی ملحق شوم، قدرت سابقم را بازیابم و قوی تر از قبل برگردم.”
یکی دیگر از شناگران فلسطینی، یزان البواب، در استخر در پاریس، گفت که افتخار می کند که سفیر مکانی است که ورزش مشکل ساز است.
وی گفت: ما در فلسطین استخر نداریم. ما زیرساخت ها را نداریم.»
البواب مانند ترازی در خارج از کشور به دنیا آمده و بزرگ شده است، اما او لباس و شخصیت خود را با غرور شدید به تن می کند.
البواب با تكرار اين عبارت براي تاكيد گفت: «فرانسه فلسطين را به عنوان يك كشور به رسميت نمي شناسد».
“من اینجا پرچم را برافراشتم.”