به عنوان یک المپیکی پناهنده، نیگارا شاهین زندگی جدیدی در کانادا پیدا کرد

راه نیگارا شاهین برای المپیکی شدن جودو با جودو آغاز نشد.

در عوض، همه چیز با یک درس 30 دقیقه ای کاراته در بالکن خانواده او در پیشاور پاکستان آغاز شد.

او 11 ساله بود و در بیشتر دوران جوانی خود پناهنده بود، در سال 1993 با پدر و مادرش در کودکی از زادگاهش افغانستان گریخت، مادرش او را در حالی که دو شبانه روز در میان کوه‌ها راه می‌رفتند، حمل می‌کرد.

او بین اولین درس کاراته خود و شرکت در المپیک پاریس به عنوان بخشی از تیم المپیک پناهندگان با موانع زیادی در ورزش مورد علاقه اش روبرو شد.

از سال 2022، این ورزشکار 31 ساله در تورنتو زندگی و تمرین می کند.

به عنوان یک دانش آموز جوان در پاکستان، خانم شاهین در راه رفتن به مدرسه پناهندگان مورد آزار و اذیت مردان مسن تر و آزار همسالانش قرار گرفت.

در مقاله v مجله زندگی تورنتواو به یاد می آورد: «یک بار یک مرد مسن تر به من و خواهرم حمله کرد. بر سر ما فریاد زد و مرا روی زمین هل داد. می خواستم به او مشت بزنم، اما نمی دانستم چگونه.”

مادرش گفت که باید یاد بگیرد که از خودش دفاع کند.

او در مصاحبه‌ای با بی‌بی‌سی از پاریس گفت، مدرسه‌ای که او در آن تحصیل می‌کرد، هنرهای رزمی یا سایر فعالیت‌های فوق‌درسی را به دانش‌آموزان ارائه نمی‌داد – حتی اگر آنها ارائه می‌دادند، اغلب تعطیل بود، گاهی اوقات برای هفته‌ها در یک زمان.

اما از طریق خانواده بزرگ خود، او با یک مربی آشنا شد که کاراته را در مدرسه ای نزدیک تدریس می کرد. او نمی توانست در آنجا به او آموزش دهد، اما می توانست نزد او بیاید.

کمی بعد، شاهین خانم خودش را در بالکن خانه خاله اش پیدا کرد و یک تمرین ورزشی دریافت کرد.

او به یاد می آورد که مادرش به او گفت که بالکن تمام چیزی است که خانواده باید ارائه دهد، “اما شما می توانید هر چقدر که بخواهید از آن استفاده کنید.”

مدتی نگذشت که خانم شاهین در مسابقات محلی کاراته شرکت می کرد. مربی او که متوجه استعداد و اشتیاق او شد، به او پیشنهاد داد که جودو را امتحان کند.

از او پرسیدم جودو چیست؟ و از کجا بدانم چه کار کنم؟» او به من گفت: “فقط حریف را بگیر و پرتش کن، همین است.”

خانم شاهین توانست در عرض چند ثانیه اولین حریف خود را نابود کند. او در ورزش استعداد داشت.

اگرچه پیروزی خوب بود، اما او گرفتار فلسفه جودو شد.

(اولین مربی من) گفت تا زمانی که زمین نخورید یاد نمی گیرید که دوباره بلند شوید. به عنوان یک کودک، انگیزه زیادی برای من ایجاد کرد.”

همچنین او را به یاد تماشای دبلیو دبلیو ای با پدرش که یکی از طرفداران کشتی بود، در کودکی انداخت.

ورزش به او اعتماد به نفس داد تا خودش را پیدا کند – و از زندگی اش لذت ببرد – با وجود سختی هایی که به عنوان پناهنده با آن روبرو بود.

مربیان خانم شاهین متوجه استعداد او شدند. او زمانی با تیم ملی جودوی پاکستان تمرین کرد، اما بدون پاسپورت پاکستانی نتوانست با آنها مسابقه دهد.

در سال 2014، خانم شاهین به افغانستان بازگشت و در دانشگاه آمریکایی کابل در رشته علوم سیاسی و مدیریت دولتی تحصیل کرد.

او همچنین با تیم ملی افغانستان تمرین کرد و در آنجا مورد استقبال همتایان مرد خود قرار گرفت.

او در تورنتو لایف نوشت: «ما در ورزشگاه خانوادگی بودیم و با من مثل خواهرشان رفتار می‌کردند.

او به تمرین و رقابت ادامه داد و به عنوان یک ورزشکار در افغانستان توجه زیادی به خود جلب کرد – برخی از آنها ناخواسته.

او به بی بی سی گفت: «من با آزار و اذیت سایبری گسترده مواجه شدم. قلدری بعداً فیزیکی شد.

او گفت: «خیلی وقت‌ها بود که ماشین‌ها ما را تعقیب می‌کردند. یک روز وقتی مادرش او را به تمرین می برد، شخصی قوطی نوشابه را به طرف مادرش پرتاب کرد.

او دوباره در سال 2018 وطن خود را ترک کرد.

او گفت: «همیشه می گویم برای بار دوم پناهنده شدم.

او برای تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد در تجارت بین‌الملل و کارآفرینی به روسیه نقل مکان کرد. اما بر خلاف مهمان نوازی که در سالن ورزشی خود در افغانستان داشت، او نتوانست یک شریک آموزشی در روسیه پیدا کند.

او سال بعد را به تنهایی تمرین کرد – زمانی که او آن را “بدترین روزهای” زندگی حرفه ای خود توصیف کرد.

در سال 2019، یکی از اعضای فدراسیون بین المللی جودو با او تماس گرفت و به او پیشنهاد کرد که برای تیم المپیک پناهندگان تلاش کند.

او به المپیک 2020 توکیو راه یافت، اما آسیب دیدگی شدید شانه او را از مسابقات محروم کرد.

در آن زمان او تحصیلات خود را در روسیه به پایان رسانده بود و وضعیت در افغانستان به شدت خراب شده بود.

خانم شاهین گفت: «من فقط گیر کردم.

او به پاکستان بازگشت، جایی که بیشتر در خانه ماند، از ترس امنیت خود – او به دلیل عدم روسری در طول بازی ها مورد انتقاد قرار گرفت – و در فکر اقدامات بعدی خود بود.

سپس فرصتی برای زندگی و آموزش در کانادا با کمک صندوق المپیک پناهندگان و آژانس پناهندگان سازمان ملل فراهم شد.

خانم شاهین برای برنامه تحصیلات تکمیلی در توسعه بین المللی در تورنتو پذیرفته شده است.

او در سپتامبر 2022 وارد شد – این یک لحظه تلخ برای این ورزشکار بود که قبلاً در سه کشور در جستجوی ثبات سفر کرده بود.

در این شهر کانادا بود که کار جودوی او آغاز شد.

او گفت: «خیلی خوشحال بودم که بالاخره به جایی رسیدم که بتوانم خودم باشم. اما برای من هم سخت بود زیرا باید برای بار دوم با پدر و مادرم خداحافظی می کردم.

در پاریس، او یکی از 37 ورزشکاری است که برای تیم المپیک پناهندگان رقابت می کند – تیمی که خانم شاهین از آن سپاسگزار است.

او قبل از اولین مسابقه خود در روز سه شنبه مقابل پریسکا آویتی آلکاراز مکزیکی گفت: “من بسیار افتخار می کنم.”

او گفت: «من همانقدر افغان هستم که یک پناهنده هستم. بنر تیم پناهندگان “پرچمی که می توانم با آن ارتباط برقرار کنم” است.

اگرچه او به خانم الکاراز شکست خورد، اما خانم شاهین گفت که از اینکه توانسته در بالاترین سطح رقابت کند سپاسگزارم.

حتی با هر باختی، چیز جدیدی یاد می‌گیرم.»

او روز شنبه دوباره روی تشک خواهد رفت، جایی که او نماینده تیم پناهندگان المپیک در مسابقات ترکیبی – اولین حضور او – خواهد بود.

او قبل از مسابقه به فدراسیون بین المللی جودو گفت: “رویدادهای تیمی هیجان انگیزتر هستند زیرا من همیشه به هم تیمی هایم نگاه می کنم و احساس می کنم نمی توانم آنها را ناامید کنم، بنابراین برای همه می جنگم.”

بعد از بازی‌ها، خانم شاهین قصد دارد با کانادا تماس بگیرد – او اکنون مقیم دائم است – و امیدوار است روزی برای کمک به پناهندگانی مانند خودش کار کند.

پدر و مادر او هنوز در پاکستان هستند و او را دنبال می کنند و او رویای المپیک خود را دنبال می کند.

او در بدترین لحظات خود گفت که برای حمایت به خانواده اش تکیه خواهد کرد.

خواهرم به من می گفت من معتقدم روزی به یک چیز بزرگ می رسی و آن خاطره می شود و به آن می خندی.

“الان وقت آن است که به آن بخندم.”