رسانه های روسی که از محرومیت پاریس عصبانی شده اند، «المپیک جهنمی» را تحقیر می کنند

من با قهرمان المپیک رودخانه را شنا می کنم.

نه، سنا نیست. و اینجا پاریس نیست. وقتی از کنار کرملین می گذریم، این واضح است.

در زیر عرشه، ماریا لاسیتسکن دارنده مدال طلای توکیو 2020 در راه اندازی یک پروژه غیرمعمول شرکت می کند: یک رویداد نمایشی-موسیقی تلفیقی-ورزشی-مد.

ماریا در پاریس نیست و در حال دفاع از عنوان قهرمانی المپیک خود در پرش ارتفاع است. تیم ملی روسیه به دلیل جنگ در اوکراین از این بازی ها محروم شده است. حکم جهانی دو و میدانی به این معنی است که ستارگان دو و میدانی روسیه حتی اجازه ندارند به عنوان ورزشکاران بی طرف در مسابقات شرکت کنند.

و این برای ماریا دردناک است.

او به من می گوید: «من حتی نمی توانم خودم را مجبور کنم در این المپیک دو و میدانی را دنبال کنم. “این خیلی درد دارد. ما باید آنجا باشیم. المپیک یک جشن است، بزرگترین رویداد در جهان.”

به نظر می رسد مطبوعات روسیه اینطور فکر نمی کنند. روزنامه های محلی از همان ابتدا آب سردی را برای پاریس 2024 ریختند.

پس از یک مراسم افتتاحیه با نمایش درگ و آنچه برخی آن را تقلید از شام آخر لئوناردو داوینچی می دانستند، روزنامه مسکو کومسومولتس المپیک پاریس را «بازی های شیطان» نامید.

نشریه دیگری به نام Arguments and Facts آنها را «المپیک جهنم» نامید.

به نظر می رسد روسیه ممکن است طلا را … برای انگور ترش بگیرد.

من فکر می کردم المپیک یک ورزش است. ماریا بوتینا معاون روسی به من می گوید.

«این در مورد سیاست، مذهب، همه چیز است. این بسیار ناراحت کننده است زیرا ایده اصلی المپیک ایجاد صلح بود.”

من اشاره می کنم: “اما روسیه به اوکراین حمله کرد.” “این “صلح” نیست، اینطور است؟

خانم بوتینا با تکرار این خط رسمی که جنگ روسیه در اوکراین صرفاً دفاع از خود است، پاسخ می دهد: «روسیه از مردم خود دفاع می کرد.

در واقع، «عملیات نظامی ویژه» کرملین مساوی با تهاجم به یک کشور مستقل مستقل است.

روسیه همیشه علاقه زیادی به بازی های المپیک داشته است.

اما ما حتی این المپیک را از تلویزیون نشان نمی دهیم. از 40 سال پیش که اتحاد جماهیر شوروی المپیک لس آنجلس را تحریم کرد، این اتفاق نیفتاده است.

پیش از این، روسیه صدها ورزشکار را به بازی های المپیک تابستانی اعزام کرده بود. این بار تنها 15 روس به عنوان «ورزشکاران بی طرف» در ورزش هایی مانند قایق رانی و تنیس در پاریس به رقابت پرداختند.

آنها اجازه ندارند خود را به عنوان یک تیم ملی نمایندگی کنند، بنابراین بدون پرچم روسیه، بدون سرود. و ورزشکاران انفرادی باید برای تأیید اینکه به ارتش یا سرویس‌های امنیتی روسیه وابسته نیستند و فعالانه از جنگ در اوکراین حمایت نمی‌کنند، فرآیند بررسی را انجام می‌دادند.

ممنوعیت های ورزشی برای روسیه چیز جدیدی نیست.

در سال 2019، این کشور به دلیل نقض دوپینگ تحت حمایت دولت از حضور در رویدادهای مهم ورزشی بین‌المللی محروم شد. این مدت بعداً به دو سال کاهش یافت. در بازی های توکیو، ورزشکاران روسی زیر پرچم کمیته المپیک روسیه اجرا کردند.

در جشنواره ورزشی که من در پارک مسکو شاهد آن بودم، هیچ بازرسی وجود ندارد.

یک گروه ناسیونالیست روسی آنچه را که به عنوان تعطیلات سنتی روسیه در بعد از ظهر توصیف می کند، سازماندهی کرد.

این یک دنیا با پاریس 2024 فاصله دارد.

دو مرد را می بینم که روی زمین دراز کشیده اند و مشغول «کشتی چماق» هستند و برای کشیدن حریف خود زور می زنند.

در زمین فوتبال، چیزی که بیشتر شبیه دعوای گروهی به نظر می‌رسد، رخ می‌دهد و تیم‌هایی با دولایه قرمز و آبی دیوار به دیوار می‌روند.

بعضی چیزها اینجا ربطی به ورزش ندارد. در گوشه ای روس ها از پیر و جوان دعوت شده اند تا لباس ارتش و تجهیزات نظامی بپوشند. آنها با سلاح ژست می گیرند، عکس می گیرند.

من می بینم که علاقه کمی به آنچه در پاریس می گذرد وجود دارد.

وادیم، مبارز “دیوار به دیوار” به من می گوید: “من مدت زیادی است که المپیک را دنبال نمی کنم.” نه از زمانی که روسیه از آن مستثنی شد. روسیه در همه جا لغو شده است.”

در این بین، ماریا لاسیتسکن، پرش ارتفاع، به ورزش و موسیقی نمایش مد خود مشغول است. اما ماریا اعتراف می کند که المپیک “رویای هر ورزشکار حرفه ای” است.

هر ورزشکاری می خواهد با بهترین ها رقابت کند. این فقط در مسابقات بین المللی امکان پذیر است – ماریا به من می گوید.

“ورزش مبارزه قوی ترین هاست. دلم برایش تنگ شده.