بی بی سیمثل هر روز صبح تنش بود.
مثل ایستا در هوا می‌ترقید. اخیراً آنقدر اتفاق افتاده است که فقط یک احمق می تواند به کوه برود و مراقب نباشد.
خورشید از قبل بلند شده بود و گرما در سکوت زمین می چرخید. صدای زنگ حیوانات به گوش می رسید، مردان و پسران سوت می زدند و سگ ها را صدا می کردند.
در بالای تپه روبرو محله یهودی نشین روتم بود. در همان نزدیکی یک پست نیروهای دفاعی اسرائیل (IDF) قرار داشت. آنجا برای محافظت از شهرک نشینان.
هرکس به پایین نگاه کند می تواند تجمع در خانه احمد درغمه را ببیند: یک چوپان فلسطینی. فعالان اسرائیلی که از او حمایت می کنند. خبرنگاران خارجی با دوربین
یک یهودی 71 ساله که با وجود خشونت و آزار و اذیت، مرتباً چوپان را تا تپه ها همراهی می کرد، با احمد صحبت کرد.
مردی که احساس می‌کنم از هیچ مبارزه‌ای که عادلانه می‌داند عقب‌نشینی نمی‌کند. «اگر به صحت مواضعم متقاعد شوم، حاضرم برای اعتقاداتم بجنگم. اسمش را بگذارم سرسخت؟ گیل الکساندر می گوید خوب است.
او به فعالان دره اردن تعلق دارد، گروهی از اسرائیلی ها که به دفاع از فلسطینی ها اختصاص یافته اند. آنها چوپانان را تا مرتع همراهی می کنند و برمی گردند.
شاید شهرک نشینان امروز صبح در اطراف الفارسیه ظاهر شوند، شاید نه. این آزار و شکنجه پس از حمله حماس به اسرائیل در 7 اکتبر و کشته شدن حدود 1200 اسرائیلی و ربودن 251 نفر بیشتر شد.
خشونت شهرک نشینان که سال ها در کرانه باختری ادامه داشته است، با آنچه فلسطینی ها معتقدند تلاش برای بیرون راندن آنها از سرزمین است، به شدت تشدید شده است.
به گزارش OCHA – دفتر امور بشردوستانه سازمان ملل – وجود داشت از اکتبر تاکنون بیش از 1000 شهرک نشین به فلسطینی ها حمله کرده اندحداقل 1390 نفر – از جمله 660 کودک – آواره شدند.
این حملات اغلب با خشونت مرگبار همراه بود. OKGD 107 مورد را ثبت کرد که منجر به کشته شدن و زخمی شدن فلسطینی ها شد، 859 مورد باعث آسیب به اموال فلسطینی ها شد.
هزاران درخت و نهال که متعلق به فلسطینیان بود نابود شد. کشاورزانی مانند احمد توضیح می دهند که چگونه دسترسی خانواده ها، محصولات و گله ها به آب به طور مرتب مسدود یا محدود می شود.
توجه بین المللی بر غزه متمرکز شده است، اما مقیاس خشونت شهرک نشینان، ایالات متحده، اتحادیه اروپا و بریتانیا را بر آن داشته تا تحریم هایی را علیه برخی از رهبران شهرک نشینان اعمال کنند. برای اولین بار در برابر کل پاسگاه های شهرک نشینان.
فعالان دره جردن درک می کنند که مهمترین چیز حفظ آرامش است. مهم نیست چقدر تحریک وجود دارد.
گیل الکساندر می داند که شهرک نشینان چه توانایی هایی دارند، حتی زمانی که مقاومتی وجود ندارد. او زخم هایی برای اثبات آن دارد. اما امروز صبح او سرحال است.
او می گوید: در چنین روزی احساس خوبی دارم. اگر بتوانیم از حملات جلوگیری کنیم، این به من رضایت می دهد.”
گیل دوست خوب احمد درغمه شد که بارها مورد آزار و اذیت قرار گرفت. احمد ارتش و پلیس اسرائیل را به همراهی با شهرک نشینان متهم می کند، ادعایی که گزارش های متعددی از سوی فعالان حقوق بشر اسرائیلی و فلسطینی تایید می شود.
احمد با اشاره به تپه‌های اطرافش، به سمت جاده اصلی، می‌گوید: «مشکل این است که… همه این زمین‌ها برای ما ممنوع است. این تپه حرام است، همه آن حرام است. در این شرایط غوغا به پا می شود: مجوز داریم یا نداریم، مدام برای ما مشکل درست می کنند».
از تپه ها، از صخره ها و دره ها بالا رفتیم تا اینکه دره ای در زیر سرمان باز شد. زمین قهوه ای بود، پوشیده از ساقه های خشک ذرت تازه بریده شده، علوفه خوبی برای گوسفندان گرسنه.
احمد بر الاغش جلوتر از ما راه می‌رفت و گله را به مرتع می‌برد، همان‌طور که اجدادش برای نسل‌ها انجام می‌دادند.
آهوی کوهی از میان مه داغ عبور کرد و ناپدید شد. تصویر یک بهشت شبانی بود. در واقع یک میدان جنگ تلخ است.
دسامبر گذشته، گیل الکساندر و یک فعال دیگر با احمد بودند که شهرک نشینان شبانه به آنها حمله کردند. آنها را به شدت کتک زدند و فلفل پاشیدند.
در حادثه ای در جای دیگری در دره گیل، گیل در حالی که تلاش می کرد از پراکنده کردن یک گله فلسطینی توسط شهرک نشینان جلوگیری کند، به زمین سقوط کرد.
او تهدیدهای مداوم را احساس می کرد. این واقعیت که او یک یهودی مذهبی متعهد است، شهرک نشینان را خشمگین می کند، زیرا معتقدند کرانه باختری – سرزمین های باستانی یهودیه و سامره – متعلق به قوم یهود است.
فعالان دره جردنگیل پسر یهودی فرانسوی است که در 20 سالگی به اسرائیل مهاجرت کرد. پدرش در مقاومت فرانسه علیه نازی ها جنگید. گیل می گوید: «من احساس می کنم نماینده یهودیت مذهبی بشردوستانه هستم. امروز تعداد کمی از آنها در اسرائیل وجود دارد.
فلسطینی هایی مانند احمد درغمه از زمانی که اسرائیل این سرزمین را در جنگ شش روزه 1967 تصرف کرد، تحت اشغال زندگی می کنند.
از آن زمان، بیش از 160 شهرک با حدود 700000 ساکنان یهودی در سرزمین های اشغالی – از جمله بیت المقدس شرقی – ساخته شده است. حدود سه میلیون فلسطینی در کرانه باختری و بیت المقدس شرقی زندگی می کنند.
فعالان دره جردنبرای گیل الکساندر که خود را صهیونیست می خواند، خاک اسرائیل باید به مرزهای 1967 ختم شود. هر شهرک سازی در کرانه باختری باید تنها با رضایت فلسطینی ها وجود داشته باشد.
ما می توانیم این زمین را بدون اینکه مالک باشیم، تنها مالک زمین دوست داشته باشیم… برای اینکه مردم محلی را همیشه به زور نگه نداریم، باید بخشی از این زمین را بدهیم، به این امید که ما بعداً می تواند آزادانه به آنجا بیاید.”
گیل می‌گوید، تنها این می‌تواند از “تضاد ملی مذهبی که از 100 سال قبل، از زمان وجود صهیونیسم، بین جمعیت فلسطین و جمعیت یهودی وجود داشته است، جلوگیری کند.”
اگرچه گیل معتقد است که “هیچ چیز غیرممکن نیست”، اما چنین ایده ای در سیاست خشن امروز دور از ذهن به نظر می رسد.
اسرائیل اکنون راست‌گراترین دولت تاریخ خود را دارد. نخست وزیر بنیامین نتانیاهو برای بقای ائتلاف حاکم خود به حمایت احزاب طرفدار تشکیلات وابسته است.
اخیرا، بزالل اسموتریچ، وزیر دارایی راست افراطی اسرائیل، از گام‌های «مگا استراتژیک» برای توسعه شهرک‌سازی با بودجه دولتی صحبت کرد.
سه هفته پیش، دولت نزدیک به 3000 جریب در دره رود اردن را “زمین عمومی” اعلام کرد که بزرگترین چنین میزان در سه دهه اخیر است.
این علاوه بر اعلام مشابه نزدیک به 2000 هکتار در این منطقه در ماه مارس است.
دیوان عالی سازمان ملل متحد – دیوان بین المللی دادگستری – اشغال اسرائیل را «الحاق بالفعل» توصیف کرد. و با نقض کنوانسیون رفع تبعیض نژادی که «تفکیک نژادی و آپارتاید» را محکوم می کند.
احمد درغمه می داند که چگونه روی زمین کار می کند.
او از مراتع قدیمی خود می گوید: «این همه منطقه، این همه مکان، دسترسی به آنها ممنوع است. برخی از آنها درختان زیتون کاشته شدند. بعضی ها ذخیره شده اند… می خواهند ما از این منطقه برویم. آنها می خواهند اینجا باشند. آنها ما را اینجا نمی خواهند.”
شهرک نشینان انگیزه سیاسی دارند.
پارلمان رژیم صهیونیستی، کنست، اخیراً با 68 رأی موافق در مقابل 9 رأی مخالف، تشکیل کشور فلسطینی در کرانه باختری را به این دلیل که «موجودیت دولت اسرائیل و شهروندان آن را به خطر می اندازد، تداوم درگیری اسرائیل و فلسطین و بی ثباتی منطقه را رد می کند» رای داد. ”
آقای نتانیاهو بارها گفته است که کنترل اسرائیل بر کرانه باختری برای امنیت کشور حیاتی است.
از نظر فردی مانند شای روزنگارتن، افرادی مانند فعالان دره اردن «رادیکال‌هایی» هستند که باید از کرانه باختری دور بمانند.
او می گوید که شهرک سازی در اسرائیل بسیار مهم است زیرا ما معتقدیم که در اسرائیل باید با میراث خود ارتباط برقرار کنیم.
به طور تصادفی، او نیز مانند گیل از نسل بازماندگان هولوکاست است.
پدربزرگ او در سال های پس از جنگ از لهستان به اسرائیل آمد.
شای یکی از چهره های برجسته در سازمان صهیونیستی طرفدار شهرک سازی Im Tirzu است. او می گوید خشونت شهرک نشینان تنها توسط یک اقلیت انجام می شود. او مدعی است که مشکل در میان فعالان حقوق بشر “رادیکال” است.
ما آنها را رادیکال می دانیم. و ما فعالیت آنها را وقفه در فعالیت های نظامی می دانیم. بنابراین برای منطقه بسیار بد است.”
از شای پرسیدم که آیا واقعاً منظورش این است که برای شهرک نشینان بد است؟
«نه، منظور من تعلیق واقعی فعالیت نظامی است. مطمئناً، آنها سعی می کنند محاصره کنندگان را اذیت کنند، اما سعی می کنند سربازان را هم آزار دهند. و ما نمونه‌های زیادی از این نوع فعالیت‌ها داریم که در مقابل سربازان اسرائیلی اتفاق می‌افتد، و فقط، می‌دانید، یک دوربین جلوی آنها قرار دهید.
و می دانید، این بسیار بسیار مضر است و برای سربازان اسرائیلی که باید روی آنچه در حال وقوع است تمرکز کنند بسیار بد است.
گیل قاطعانه چنین توصیفی را رد می کند و ادعا می کند که از ارزش های اصیل یهودی دفاع می کند.
او بخشی از یک اقلیت اسرائیلی است که در حال حاضر نفوذ سیاسی کمی دارد. اما گیل الکساندر با ایستادن در سایه درخت اقاقیا با احمد که گوسفندها و بزها را جمع می کرد تا شب را جمع کند، اصرار داشت که امیدی برای پایان مسالمت آمیز درگیری وجود دارد که معتقد بود راه حل نظامی ندارد.
“ما چاره ای نداریم… جنگ، بدیهی است که کاری از پیش نخواهد برد. از جنگ به جنگ، ما ضعیف‌تر و ضعیف‌تر می‌شویم… حتی قدرت ما هم محدودیت‌هایی دارد».
با گزارش تکمیلی حنین عبدین.