هنگامی که مقامات انتخاباتی تحت کنترل نیکلاس مادورو اعلام کردند که او برای سومین دوره ریاست جمهوری پیروز شده است، آتش بازی فوری در کاراکاس، ونزوئلا به راه افتاد.
موسیقی متن شهر مانند خیلی چیزهای دیگر در این انتخابات با دقت انتخاب شده است.
اپوزیسیون بلافاصله اعلام کرد که پیروز شد، نه رئیس جمهور.
اما شما با تماشای اخبار اینجا متوجه نمی شوید.
صفحه‌های تلویزیونی در سراسر کشور تنها جمعیتی شاد را نشان می‌داد که با پرچم ونزوئلا پوشیده شده بودند و در حال رقصیدن و تشویق رئیس‌جمهور بودند.
نیکلاس مادورو هنوز هم حامیان وفاداری دارد که به نام مربی او هوگو چاوز و برند سوسیالیسمی که او ایجاد کرد، به «چاو» معروف هستند.
اما تعداد آنها بسیار مورد مناقشه است و این نتیجه انتخابات هنوز کامل نیست.
با بازگشت دوباره شهر صبح امروز، دولت هم از سوی جامعه بین المللی و هم از سوی اپوزیسیون برای توضیح اعداد و ارقام خود – پس از اینکه مخالفان در نظرسنجی ها بسیار پیشتاز بودند – با فشار مواجه است.
چیزهایی هست که قابل انکار نیست. برخی از آنها را من به عنوان ناظر در محل شاهد بودم.
صف های زیادی در شعبه های رای گیری وجود داشت، اما تنها به تعداد کمی از مردم اجازه ورود داده شد.
این منجر به اتهام تأخیر عمدی شد، شاید به این امید که عده ای تسلیم شوند و به خانه های خود بروند.
وقتی تیم بی‌بی‌سی ما به یکی از حوزه‌های رای‌گیری رسید، سازمان‌دهنده شعبه تماس گرفت و گفت که رسانه‌های بین‌المللی آنجا هستند. بعد ناگهان 150 نفر را رها کردند.
بخش هایی بود که اصلاً باز نشد که منجر به اعتراض و درگیری با مسئولین شد.
ادعاهایی وجود داشت مبنی بر اینکه به برخی از کسانی که برای ایالت کار می کنند، از جمله افسران پلیس دانش آموز، گفته شده است که چگونه رای دهند.
این یک واقعیت بود که چهره رئیس جمهور مادورو حتی در روز رای گیری بر فراز برخی از مراکز رای گیری نقش بسته بود.
چهره او تقریباً در تمام خیابان های کاراکاس نقاشی شده است، و حزب حاکم او برای افرادی که از او حمایت می کنند – اتوبوس هایی برای شرکت در راهپیمایی های او و بسته های غذای رایگان، مشوق هایی را پرداخت می کند.
حتی قبل از اتهامات کلاهبرداری آشکار، این سوال مطرح شد که آیا این رقابت عادلانه است؟
نامزدهای اپوزیسیون از شرکت در انتخابات منع شدند، دستیاران مخالف بازداشت شدند، بسیاری از ونزوئلایی‌های خارج از کشور برای ثبت نام برای رای دادن تلاش کردند، و بسیاری از ناظران بین‌المللی انتخابات دعوت نشدند.
همه اینها تلاشی برای سرکوب رای مخالفان تلقی می شد. اپوزیسیون در نظرسنجی‌ها به قدری جلوتر بود که بسیاری از تحلیلگران معتقد بودند که این تاکتیک ضروری است، زیرا ادعای پیروزی برای دولت بدون اینکه دور از ذهن به نظر برسد دشوار است.
اما اکنون که آنها این کار را انجام داده اند، مخالفان ادعای نوع خاصی از تقلب را دارند.
آنها ادعا می کنند که فقط به 30 درصد از «رسیدهای» چاپ شده از دستگاه های رأی گیری الکترونیکی در سراسر کشور دسترسی داشته اند تا بررسی کنند که آیا نتایج دستگاه با نتایج الکترونیکی ارسال شده به هیئت انتخابات مطابقت دارد یا خیر.
آنها معتقدند که این می تواند به معنای پتانسیل بیشتری برای دستکاری شمارش الکترونیکی باشد و ادعا می کنند که بسیاری از ناظران آنها از شمارش خارج شده اند.
دولت هر گونه تخلف را رد می کند و در عوض «دولت های خارجی» را به «عملیات مداخله» متهم کرده است.
خب بعدش چی؟
هنوز چیزهای زیادی ناشناخته وجود دارد. اپوزیسیون می گوید که در روزهای آینده نحوه برنامه ریزی برای به چالش کشیدن نتایج را اعلام خواهد کرد.
آنها و جامعه بین المللی خواستار تایید اعدادی شده اند که دولت منتشر کرده است.
به سختی می توان دید که چگونه رئیس جمهور مادورو می تواند از این تماس ها بدون عواقب جدی برای کشور اجتناب کند.
او در سخنرانی پیروزی خود به این واقعیت اشاره کرد که احساس می کرد تحریم های آمریکا پس از انتخابات گذشته ناعادلانه است.
آنها به اقتصاد کشور ضربه زدند که در حال حاضر ضعیف شده است. میلیون ها ونزوئلایی فرار کرده اند، نیمی از کشور در فقر به سر می برند.
حال کلید این خواهد بود که دیگران چگونه واکنش نشان می دهند.
جامعه بین‌الملل مدتی است که بر سر نحوه واکنش به ونزوئلا اختلاف نظر دارد، و برخی از دولت‌ها به طور خصوصی اعتراف کرده‌اند که تحریم‌ها “کارساز نبودند”، چه در ایجاد تغییر رژیم یا مجبور کردن رئیس جمهور مادورو به برگزاری انتخابات عادلانه.
رئیس جمهور مادورو و حامیانش نیز از آنها به عنوان بهانه ای برای مشکلات کشور استفاده می کنند.
آینده ونزوئلا و اینکه آیا این کشور می تواند مسائل را برای بقیه جهان بازسازی کند – مهاجرت گسترده به بحران مهاجرت در مرزهای ایالات متحده دامن زده است، ذخایر عظیم نفتی آن نسبتا دست نخورده باقی مانده است، و متحد روسیه، چین، کوبا و ایران در این زمینه است. غرب.
در این میان اپوزیسیون بدون دعوا عقب نشینی نمی کند.