ایتالیا که میزبان بیشترین تعداد مهاجران در اتحادیه اروپا است، از امروز تا حدی برون سپاری می کند و اولین کمپ از دو کمپ برنامه ریزی شده را در همسایه آلبانی افتتاح می کند.
از این مراکز برای اسکان حداکثر 3000 مهاجر در ماه استفاده می شود که در راه ایتالیا در اولین طرح “دریایی” اروپا نجات می یابند، زیرا این قاره با نحوه پاسخگویی به چالش مهاجرت غیرقانونی دست و پنجه نرم می کند.
این کمپ که امروز افتتاح می شود، در بندر شنژن در شمال آلبانی واقع شده است. افتتاح دومین مرکز در پایگاه سابق نیروی هوایی در نزدیکی جیادرا به تعویق افتاده است.
این تأسیسات به طور کامل توسط دولت ایتالیا که هزینه ساخت آنها را پرداخت کرده است، مدیریت خواهد شد.
آنها برای مهاجرانی که در آب های بین المللی جمع آوری می شوند استفاده خواهند شد، اما نه برای زنان، کودکان و کسانی که آسیب پذیر هستند.
پس از رسیدن به آنجا، آنها اجازه خواهند داشت در ایتالیا پناهندگی بگیرند. در صورت امتناع، آنها برای بازگشت به کشورهایی که امن تلقی می شوند بازگردانده می شوند.
فابریزیو بوچی، سفیر ایتالیا در آلبانی، به من گفت: «قوانین ایتالیا و اروپا در این مراکز اعمال خواهد شد. مثل داشتن یک مرکز در ایتالیا، اما در آلبانی است.
این توافقنامه که توسط نخست وزیران ایتالیا و آلبانی امضا شد، به مدت پنج سال اجرا خواهد شد – با امکان تمدید در صورت موفقیت در کاهش بار مهاجران بر ایتالیا و بازدارندگی برخی از تلاش برای ورود.
تعداد مسافران از طریق دریا به ایتالیا در سال جاری – حدود 31000 – در مقایسه با مدت مشابه در سال 2023 بیش از نصف شده است.
جورجیا ملونی، نخست وزیر ایتالیا، با قولی برای سرکوب مهاجرت نامزد شد – و طرح آلبانیایی یکی از اصول اصلی آن بود.
هزینه بالا که بیش از 650 میلیون یورو (547 میلیون پوند) تخمین زده می شود، یکی از انتقادات سیاستمداران اپوزیسیون ایتالیا و گروه های حقوق بشر است.
روبرتو مگی، نماینده پارلمان از حزب چپ + اروپا گفت: بازداشت تعداد محدودی از مهاجران هزینه گزافی است.
هنگامی که خانم ملونی اخیراً از این مکان در آلبانی بازدید کرد، در اعتراض به ماشین او نزدیک شد – و توسط نیروهای امنیتی آلبانی دستگیر شد. وقتی او مداخله کرد و به آنها گفت که خیالشان راحت باشد، فریاد زد: “اگر با یک نماینده منتخب اینطور رفتار می کنند، تصور کنید با مهاجران چگونه رفتار می کنند.”
او در گفتگو با بی بی سی این امکانات را به کلنی کیفری تشبیه کرد.
او همچنین توانایی امدادگران شبانه را برای بررسی مناسب افرادی که سوار شده‌اند برای اطمینان از عدم اعزام افراد آسیب‌پذیر به آلبانی زیر سوال برد.
آقای مگی گفت: «آنها نمی‌توانند به این موضوع بپردازند که آیا فردی به دلیل تمایلات جنسی در آفریقا مورد شکنجه، تجاوز جنسی یا تبعیض قرار گرفته است یا خیر.
“این همه تلاشی برای منصرف کردن و یک نمایش روابط عمومی است تا به ایتالیایی ها بگوید که این اولین باری است که دولت می تواند مهاجران را دور نگه دارد. اما هیچکس که جان خود را برای رفتن به ایتالیا به خطر انداخته است ناامید نخواهد شد.
فابریزیو بوچی، سفیر ایتالیا در تیرانا با این نظر مخالف است. وی گفت: «این یکی از عناصری است که مهاجران و قاچاقچیان باید در نظر بگیرند.
«ما چه چیزی را از دست می دهیم؟ ما سعی کردیم مهاجران را در سراسر اتحادیه اروپا توزیع کنیم، اما کار نکرد. پس چرا سعی نکنیم مسیر جدیدی ترسیم کنیم؟» او آن را آزمایشی می نامد که در صورت موفقیت می توان آن را تکرار کرد.
در واقع، 15 عضو اتحادیه اروپا به رهبری دانمارک اخیراً نامه ای سرگشاده به کمیسیون اروپا در حمایت از برون سپاری مهاجرت نوشتند. سر کایر استارمر پس از دیدار با هر دو نخست وزیر از توافق ایتالیا و آلبانی تمجید کرد.
این در مقایسه با طرح دولت محافظه‌کار قبلی برای اخراج پناهجویان غیرپناهجو از بریتانیا به رواندا است – که آقای استارمر آن را رد کرد.
اما ترتیبات به طور قابل توجهی متفاوت است.
در حالی که رواندا درخواست‌ها و مراکز پناهندگی را تحت قرارداد خود مدیریت می‌کند، به متقاضیان موفق پناهندگی می‌دهد و کسانی را که موفق نمی‌شوند اخراج می‌کند به کشورهای ثالثی که توسط دولت رواندا امن تلقی می‌شوند، توافق با آلبانی تحت صلاحیت ایتالیا قرار می‌گیرد.
سفیر بوچی گفت: “ما مطمئن شده ایم که قوانین آلبانی از قبل با قوانین اتحادیه اروپا و قوانین بین المللی مطابقت دارد.”
برای آلبانی، این جایزه تقویتی برای وجهه این کشور در مذاکرات عضویت در اتحادیه اروپا است.
اما اولادزیمیر کارای، روزنامه نگار تیرانا در شبکه گزارشگری تحقیقی بالکان، گفت که زمانی که نخست وزیر ادی راما آن را اعلام کرد، “غافلگیر کننده کامل” بود. قبل از انعقاد قرارداد رواندا، گزارش‌هایی مبنی بر تلاش بریتانیا برای توافق با آلبانی وجود داشت که آقای راما به شدت آن را سرنگون کرد.
او گفت: «او اعلام کرد که قاطعانه مخالف چنین رفتاری با پناهندگان است. بنابراین زمانی که آلبانی معامله با ایتالیا را انجام داد، گمانه زنی های زیادی در مورد آنچه راما شخصاً دریافت می کرد وجود داشت.
آقای کرج می‌گوید «تفنگ سیگاری» وجود ندارد: «دولت معتقد است که ایتالیا بهترین دوست ماست و زمانی که دیکتاتوری ما در دهه 1990 سقوط کرد، آلبانیایی‌ها را پذیرفت.
آقای کرج گفت که این توافق تنها با اعتراضات کوتاه مدتی از سوی برخی مواجه شد که می گویند هدف آن جایگزینی آلبانیایی ها با خارجی ها یا واگذاری سرزمین به ایتالیا است.
او مشکوک است که کشورهای دیگر ممکن است اکنون در آلبانی را بزنند.
او گفت: «آلبانی به حمایت غرب نیاز دارد. اگر دولت‌های غربی مانند بریتانیا یا آلمان ببینند که این یک راه‌حل است، فکر نمی‌کنم سخنان راما مبنی بر این‌که این فقط برای ایتالیا است، به این آسانی فروخته شود.»