نشست اوکراین: راه رسیدن به صلح؟

به مدت دو روز، صدای پروانه ها آرامش دامنه کوه سوئیس را به هم زد – همه به خاطر صلح در اوکراین.

هلیکوپترها رهبران و هیئت های جهانی را به این اجلاس منتقل می کردند که برای ترسیم مسیری برای پایان دادن به جنگ روسیه علیه همسایه خود طراحی شده است.

به قول ولادیمیر زلنسکی، این شانس کیف برای مبارزه با یک تهاجم تمام عیار با دیپلماسی تمام عیار بود و بیشترین حمایت ممکن را از طرح صلحی که توسط اوکراین شکل گرفت به دست آورد.

در نهایت، ایده ارائه این طرح به روسیه با چنان اجماع بین المللی است که مسکو چاره ای جز پذیرش نداشته باشد.

اما آن لحظه، در صورت امکان، هنوز خیلی دور به نظر می رسد.

در آستانه اجلاس، ولادیمیر پوتین به صراحت اعلام کرد که هیچ قصدی برای خروج نیروها ندارد: «پیشنهاد صلحی» که او در آن زمان ارائه کرد، معادل درخواست برای تسلیم اوکراین بود.

نفوذ مسکو در اینجا در بورگنستاک نیز احساس شد.

از حدود 90 کشور نمایندگی، تنها 84 کشور بیانیه نهایی را امضا کردند که تمامیت ارضی اوکراین و حق آن برای عدم تهاجم را تایید می کند.

عربستان سعودی، هند و آفریقای جنوبی از جمله کشورهایی بودند که رای ممتنع دادند.

مهمتر از آن غیبت در کل اجلاس سران متحد نزدیک روسیه، چین، علیرغم شرکت در مراحل مقدماتی مقدماتی بود. خود روسیه دعوت نشد.

اما به نظر می‌رسید که آقای زلنسکی و تیمش وقت نداشتند، حتی از نتیجه تشویق شده بودند. اگرچه همه چیز می‌توانست در کیف بهتر باشد، اما می‌توانست خیلی بدتر باشد.

رئیس جمهور سؤالات مربوط به امضاکنندگان بیانیه را کنار گذاشت و گفت کسانی که در اینجا از آن حمایت نکردند ممکن است در آینده از آن حمایت کنند. او پیشنهاد کرد که برخی از کشورها فقط در این آخر هفته کمتر حضور داشتند و نیاز به مشورت در پایتخت هایشان دارند.

این اجلاس در زمان سختی برای اوکراین در میدان جنگ برگزار شد.

نیروهای این کشور تحت فشار یک حمله جدید روسیه در اطراف خارکف در شمال شرقی قرار دارند.

و کمک های نظامی غرب، که اوکراین برای مقابله با روسیه به آن متکی است، بسیار کند به دست می آید.

“آیا برای بردن کافی است؟ خیر دیر شده؟ بله.» آقای زلنسکی در پایان اجلاس به خبرنگاران گفت.

اما او گفت که هنوز برای بیشتر تلاش می کند و روزانه به آن می رسد.

بنابراین به دست گرفتن ابتکار عمل در مورد پیشنهاد صلح، تلاش برای شکل دادن به روند منطقی است.

با انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده در اواخر سال جاری و افزایش رای اروپا به احزاب راست افراطی که اغلب با روسیه همدل هستند، ممکن است حمایت از اوکراین در ماه های آینده کاهش یابد.

خود کشور نیز از بیش از دو سال جنگ خسته شده است: ردیف قبرهای نظامی در گورستان های سراسر کشور در حال رشد است، داوطلبان دیگر به تعداد زیاد به سمت دفاتر نظامی نمی شتابند.

این بدان معنا نیست که کیف دست از مبارزه می کشد.

رئیس جمهور زلنسکی با قاطعیت گفت: “ما در مورد صلح صحبت نمی کنیم زیرا ضعیف تر هستیم.”

ما همیشه خواستار صلح بوده ایم. در اوج جنگ از صلح صحبت می کردیم. ما می خواستیم دنیا به روسیه فشار بیاورد تا این جنگ را متوقف کند. و از کشتن ما دست کشیدند… از کشتن غیرنظامیان دست کشیدند».

این اجلاس سه حوزه را به عنوان کمترین بحث برانگیز معرفی کرد: حفاظت از صادرات مواد غذایی، تضمین امنیت تاسیسات هسته ای در اوکراین، و تسریع در بازگشت زندانیان و کودکانی که به زور از سرزمین های اشغالی خارج شده اند.

ماکسیم کولسنیکوف توضیح می‌دهد: «بازگشت زندانیان برای ما یک وظیفه اولویت‌دار است، زیرا می‌دانیم مردم ما در اسارت روسیه چگونه رنج می‌برند. این سرباز سابق پس از دستگیری واحدش در اوایل سال 2022، 11 ماه را در زندان گذراند.

در روسیه می گوید که هر روز کتک می خورد. اکثر افراد دیگر در سلول او غیرنظامی بودند.

اما او مانند ولادیمیر زلنسکی تاکید کرد که صحبت از صلح به معنای تسلیم نیست.

«در 37 سالگی اولین بار به جنگ رفتم، بار دوم 45 ساله بودم. این سرباز در حاشیه این اجلاس گفت: من واقعاً نمی خواهم در 57 سالگی دوباره به جنگ بروم.

ما خواهان صلحی قوی با تضمین استقلال و تمامیت ارضی خود هستیم.»

گروه های کاری برای ادامه بحث ها در بورگنستاک به دور از این محیط آرام ایجاد خواهند شد. اما اینکه چگونه این گسترش می‌یابد و تبدیل به طرح صلحی می‌شود که توسط اوکراین و میزبان آن سوئیس در نظر گرفته شده است، واقعاً روشن نیست.

هر دو می گویند دومین اجلاس سران، که اوکراین به میزبانی عربستان سعودی اشاره کرده است، در اصل می تواند شامل روسیه نیز باشد. سوئیسی ها می خواهند این را تشویق کنند.

اما ولادیمیر پوتین هیچ نشانه واقعی از تمایل به دنبال کردن صلح از خود نشان نداده است.

اجلاس آخر هفته ساعاتی زودتر از حد انتظار به پایان رسید.

این موفقیت بی قید و شرط اوکراین نبود.

اما این فرصتی برای رئیس جمهور زلنسکی بود تا پیام اصلی را منتقل کند: روسیه، مانند یک قلدر مدرسه ای، فقط به زور پاسخ می دهد.

چه در میدان جنگ و چه در دیپلماسی.