با وجود خشم، کشور به حکومت غیرنظامی پایبند است

نیجریه، کشوری که زمانی به دلیل حکومت نظامی بدنام بود، 25 سال دموکراسی را جشن می گیرد.

گروه‌های برنجی در حال نواختن، تشویق جمعیت و سخنرانی رئیس جمهور خواهد بود – اما خارج از مراسم رسمی چهارشنبه، بسیاری ممکن است تعجب کنند که تعطیلات واقعاً چیست.

“شما نمی توانید دموکراسی را بخورید” عبارتی است که اغلب به خودکامگان نسبت داده می شود، اما رهبران منتخب نیز از آن به عنوان هشداری در مورد آنچه که مردم از آنها می خواهند استفاده می کنند.

از آنجایی که بسیاری از نیجریه‌ای‌ها در بحبوحه بحران اقتصادی و افزایش سرسام‌آور قیمت‌ها برای کسب درآمد کافی برای زندگی تلاش می‌کنند، به نظر می‌رسد برخی از نحوه اداره آنها بسیار ناراضی هستند.

یک نظرسنجی در سال 2022 توسط سازمان جامعه‌شناسی معتبر Afrobarometer، قبل از بحران کنونی، نشان داد که بیش از سه چهارم نیجریه‌ای که مورد بررسی قرار گرفتند یا «خیلی» یا «اصلاً» از دموکراسی راضی نبودند.

آمار نگران کننده برای پرجمعیت ترین کشور آفریقا.

با این حال، همان مطالعه نشان داد که اکثریت مردم دموکراسی را به هر نظام حکومتی دیگری ترجیح می دهند.

شاید به این دلیل که بسیاری هنوز هیچ خاطره تلخی از حکومت نظامی ندارند.

از زمان استقلال در سال 1960، دوره های حکومت غیرنظامی کوتاه مدت بوده است و بیشتر اوقات تا سال 1999 کشور توسط ژنرال ها اداره می شد.

پروفسور کایوده سارکون، مورخ، گفت: «کودتای نظامی در نیجریه اکنون تقریباً غیرممکن خواهد بود».

«ارتش خود توانایی های تاریخی خود را به پایان رسانده است. با گذشت زمان نشان داده شد که ارتش به اندازه طبقه سیاسی قابل فروش است. بنابراین، بیشتر نیجریه‌ای‌ها دیگر آنها را مسیح نمی‌دانند.»

آددیجی آدکونله 59 ساله به بی بی سی گفت که رژیم های نظامی مملو از درد و ظلم بودند.

او که اکنون یک سازمان دهنده رویداد است، تجربه خود را به عنوان یک دانشجو در اوایل سال 1998 به یاد آورد.

“چند سال پیش، من به اعتراض “نظامیان باید بروند” پیوستم. [the main city] لاگوس و سربازان به ما حمله کردند و ما را دستگیر کردند. خیلی ها شکنجه شدند. این یک تجربه آسیب زا بود.”

به گفته دیده بان حقوق بشر مستقر در نیویورک، دوره حکومت نظامی در دهه های 1980 و 1990 “با فروپاشی اقتصادی، سرکوب سیاسی، و نقض سیستماتیک حقوق بشر مشخص شد.”

پس از مرگ ژنرال سانی آباچا، رئیس دولت نیجریه، در سال 1998، جانشین وی، ژنرال عبدالسلامی ابوبکر، وعده برگزاری انتخابات را داد و یک سال بعد، دوره جدیدی از حکومت غیرنظامی را آغاز کرد.

سناتور سابق Shehu Sani گفت: «بازگشت دموکراسی به نیجریه در سال 1999 انتظارات، رویاها و آرزوهای بسیاری را برای کشوری آزاد، امن، متحد و صلح آمیز برانگیخت.

سپس آقای آدکونله نفس راحتی کشید.

بسیاری از ما ابتدا شک داشتیم که آیا ژنرال ابوبکر قدرت را تحویل خواهد داد، اما پس از برگزاری انتخابات و اعلام برنده، فضا تغییر کرد. انگار باد تازه ای بر سر ملت وزیده بود».

اما برای جوانان امروزی که از نظر سیاسی ناآگاه هستند و حتی در آن زمان متولد نشده‌اند، خاطره عمومی از حکومت نظامی اهمیت کمتری دارد.

رئیس جمهور کنونی، بولا تینوبو، که کمی بیش از یک سال در قدرت بوده است، با چالش به دست آوردن قلب و ذهن جوانان نیجریه ای در شرایط سخت اقتصادی، که برخی از ساخته های خودش است، مواجه است.

پایان او به یارانه سوخت و کاهش ارزش پول منجر به افزایش شدید قیمت ها شد.

این اصلاحات بلندپروازانه با هدف تثبیت اقتصاد و ترویج رشد پایدار در بلندمدت انجام شد، اما به کسانی که بیشترین آسیب را متضرر می‌کنند کمکی نخواهد کرد.

و با نگاهی به 25 سال گذشته در نیجریه به عنوان یک کل، این واقعیت که میانگین درآمد سرانه بیش از چهار برابر شده است برای بسیاری بی ربط است.

آنچه مهم است این است که آنها چگونه وضعیت فعلی را درک می کنند.

در نتیجه، برخی از نیجریه‌ای‌های جوان مانند فیلمنامه‌نویس 33 ساله MI Thomas از بازگشت به حکومت نظامی مخالفت نمی‌کنند.

من از زمانی که 18 ساله شدم رای دادم و همه رهبران، تک تک آنها ناامید شده اند. رژیم های نظامی تعیین کننده هستند. آنها اقدامات سریع انجام می دهند و مدیریت موثر را تضمین می کنند.»

تعدادی دیگر از جوانان نیجریه ای نیز همین تمایل را در شبکه های اجتماعی ابراز کرده اند.

آنچه می توانست باعث این امر شود می تواند عدم اعتماد به طبقه سیاسی به دلیل وعده های شکسته شده باشد.

اما زمانی که مردم می گویند که در دوران حکومت نظامی به این اندازه جنایت و فساد وجود نداشته است، می تواند یک دیدگاه گلگون از گذشته باشد.

اما ممکن است برخی فراموش کرده باشند که برای مثال، ژنرال فقید آباچا مقادیر زیادی از سرمایه های عمومی را در خارج از کشور غارت و مخفی کرده است. حداقل 6 میلیارد دلار (4.7 میلیارد پوند) پول نقد و دارایی تاکنون بازگردانده شده است.

شاید بتوان انتظار داشت که رئیس جمهور تینوبو نسبت به صحبت از حکومت نظامی حساس باشد، زیرا خود زمانی به دلیل فعالیت های طرفدار دموکراسی در زندان بود.

خیلی زود پس از به قدرت رسیدن، رئیس جمهور با کودتا در کشور همسایه نیجر روبرو شد و به سرعت آن را محکوم کرد و تهدید به اقدام نظامی کرد – اما لفاظی های جسورانه او به همین جا ختم نشد.

اما در داخل، رهبری نظامی به نوبه خود گفت که علاقه ای به بازپس گیری قدرت ندارد.

ژنرال کریستوفر موسی، رئیس ستاد دفاع، در ماه فوریه گفت که “افرادی که چنین درخواست هایی برای تسلط نظامی دارند، نیجریه را دوست ندارند.”

ما می خواهیم روشن کنیم که نیروهای مسلح نیجریه برای محافظت از دموکراسی اینجا هستند. همه ما خواهان دموکراسی هستیم. ما تحت دموکراسی بهتر کار می کنیم و به همین دلیل است که نیروهای مسلح به حمایت از دموکراسی ادامه خواهند داد.”

در طول 25 سال گذشته، مواردی وجود داشته است – مانند زمانی که محل اختفای رئیس جمهور فقید عمر موسی یارعدوآ نامعلوم بود – که ارتش می توانست قدرت را به دست بگیرد، اما هیچ اتفاقی نیفتاد.

یک قانونگذار ملی، سناتور بابانگیدا حسینی از ایالت شمالی جیگاوا، معتقد است که این به این دلیل است که اصلاحات برای مهار “ارتش بیش از حد جاه طلب و تقویت برخی نهادهای حکومت داری و دموکراسی” انجام شده است.

این سناتور اعتراف می‌کند که اگرچه «ممکن است انتظارات نیجریه‌ای را برآورده نکرده باشیم… در کل، پیشرفت کرده‌ایم».

برخی نیز مانند پروفسور فیدلیس آلن، پروفسور مطالعات توسعه، وجود دارند که این سوال را مطرح می کنند که آیا فقدان حکومت نظامی مساوی با دموکراسی واقعی است یا خیر.

نیجریه ای ها از سال 1999 به طور منظم رای می دهند، اما هنوز این سوال وجود دارد که آیا آنهایی که در این سمت هستند واقعاً در برابر رای دهندگان در مورد نحوه خرج کردن پول عمومی پاسخگو هستند و آیا آنها صادقانه و آشکار تصمیم می گیرند یا خیر.

پروفسور Soremekun معتقد است که برای تقویت دموکراسی باید کارهای بیشتری انجام شود.

این به خودی خود خوب است. اما باید به مردم نیجریه نیز سود بدهد.»

و برای کسانی که هنوز حکومت نظامی مانند آقای آدکنله را به یاد دارند، چاره ای نیست.

«دموکراسی شیرین است، به مردم آزادی می دهد. هیچ چیز خوبی در مورد حکومت نظامی وجود ندارد.”